# 15

***W poprzednim rozdziale ***

Zrozpaczona dziewczyna pragnie pobyć sama, dlatego prosi Louis'a o podwiezienie do domu. Ten jednak nie stosuje się do jej zaleceń i jedzie w zupełne inne miejsce.

Miałam w sobie wewnętrzną obawę, bałam się tego gdzie Louis mnie zabiera, przez całą drogę milczy, jak pytam gdzie jedziemy nie odpowiada. Czy mam zacząć panikować? Niech on się chociaż odezwie.

- Louis ty nie zrobisz mi krzywdy ? - wychlipałam, najnormalniej w świecie zaczęłam płakać. Jak zobaczyłam las, miałam ochotę wyskoczyć z jadącego pojazdu.-Louis- spojrzałam niepewnie w jego błękitne tęczówki, niewidać w nim zła.

- Nic ci nie będzie , poczekaj tylko chwilę.- odpowiedział nerwowo zmieniając bieg. Oddychałam głęboko, padał gęsty śnieg, widoczność była utrudniona. Prowadził bardzo szybko, tak jakby się gdzieś śpieszył. Zadzwonił mu telefon, odebrał.

- Tak, mam ją ... taaak zdążymy, uspokój się, nie dowie się o tym... - jak bardzo chciałabym wiedzieć o czym rozmawia, a jednak może nie. Wolę nie wiedzieć jak zginę. Przymknęłam oczy i rozmasowałam skronie. Po chwili samochód stanął.

- Wysiadaj Abigail.- powiedział dźwięcznym głosem. Niepewnie na niego zerknęłam po czym umożliwił mi wyjście otwierając automatyczny zamek. Nałożyłam kaptur a samochód w momencie odjechał, ruszył gwałtownie buksując w śniegu. Odjechał, zostałam sama w ciemnym lesie z daleka od jakiejkolwiek cywilizacji.

- Albo będziesz grzeczna albo nie będzie tak milusio - usłyszałam za sobą głos, który wzmógł we mnie dreszcze. Obróciłam się, za mną stał typowy łysy paker. - Idziemy - odparł pchając mnie lekko w przód. Niepewnie ruszyłam za postacią, która torowała drogę wśród leśnej gęstwiny. Niech to się okaże jakimś cholernym snem. Ja już chcę umrzeć. Przed nami zaczęło migotać jakieś światełko, mężczyzna skręcił w tamtą stronę.

- Jeśli chcecie okupu to już zadzwonię, nie róbcie mi krzywdy. - jęknęłam płaczliwie.

- Ciiicho- machnął ręką i nie zwrócił na mnie uwagi. Światełko błyskało z większą częstotliwością a w ciemnościach dało się dostrzec polankę po środku której stała chatka. Zaskrzypiały drzwi a mnie wprowadzono do pomieszczenia, które okazało się być bardzo przytulne. Drzwi zatrzasnęły się a dwumetrowy mężczynzna nagle zniknął.

- Jest tu ktoś ? - wydukałam, światło zgasło a ja poczułam, że ktoś zasłania mi oczy, cóż za ironia... Zasłaniać oczy przy zgaszonym świetle. Zaczęłam drżeć.

- Nie bój się. - wyszeptał ktoś prosto w moją szyję, ciepły oddech owiał kark.

- Kim jesteś ? - wydukałam przerażona, cała drżałam. - Co ode mnie chcesz?.

- Znasz mnie, dobrze mnie znasz.- teraz ten głos był nad moim uchem.-Od dawna próbowałem ci to jakoś powiedzieć. Nie potrafię inaczej. Abigail.- poczułam chłodne dłonie na mojej talii.  

- Kimkolwiek jesteś skąd znasz moje imię ? - wyprostowałam się i napięłam mięśnie.

- Abby, Abby, Abby. - dźwięczny, ironiczny śmiech.- Przejdźmy do rzeczy. Pomiędzy nami jest dobrze, chciałbym żeby było jeszcze lepiej. Kiedy jesteś w pobliżu cały promienieję. Trudno mówi mi się o uczuciach ale spróbuję.- wraz z wypowiadaniem głos się przeobrażał z szeptu w pełny ton.- Nie wiem czy mogę, ale raczej tak, może to zrobię tylko nie wiem jak, może te słowa znaczą coś dla ciebie, że czuję coś do ciebie i tylko ciebie. - chrypliwy, niski, głos ... zaraz zaraz jego właścicielem może być tylko Harry, alee...
- Harry ? - wydukałam niepewnie a światło w momencie rozbłysło drażniąc moje tęczówki. - O co tu chodzi?- przeczesałam palcami grzywkę, odetchnęłam z ulgą widząc jego przed sobą, ale zaraz zaraz... czy on przypadkiem mi czegoś nie wyznał ?!
- Co to miało być ?! - wrzasnęłam wyswobadzając się z jego objęć.-O co do cholery jasnej tu chodzi ? Ty wiesz jak ja się bałam ?! Jesteś jednym, wielkim dupkiem Harry. - krzyczałam okładając go z całej siły po klatce piersiowej. Stał niewzruszony i się śmiał w najlepsze. - Ty idioto, ty nie wiesz co ja przeżywałam przez ciebie ! Boże, nienawidzę cię !!!
- Serio ? - odparł momentalnie przestając się śmiać, stanął jak sparaliżowany.
- Nie, to tylko taka terapia antystresowa.- syknęłam sarkastycznie i znowu zaczęłam go bić. Zaśmiał się cicho i otoczył mnie swoimi ramionami, momentalnie ustałam, opadłam z sił, złość poszła sobie gdzieś, nie wiem gdzie... - Co to ma być ? - odpowiedziałam ostatkiem z sił. - Ty nie powinieneś być przypadkiem na randce.
- Zaraz będę, jeśli przestaniesz mnie bić i umożliwisz mi kontynuowani.- Czy on właśnie powiedział to co powiedział ? Czy usłyszałam to co usłyszałam ? Chyba jestem za tępa. - No dobrze, ja już się wypowiedziałem, to teraz ty powiedz co sądzisz na ten temat.
- Co ja mam powiedzieć na ten temat ? - wydukałam a po chwili rzewne łzy zaczęły spływać po policzkach.-Czyli to wszystko co przeżyłam przez te kilka ostatnich dni to ot tak dla żartu ? Bo nie rozumiem... Do czego ty dążysz ? Chciałeś mnie zrujnować ? Nie wiesz jak przeżywałam, że spędzisz ten wieczór z inną, która nigdy nie będzie mną ? - krzyknęłam prosto w jego twarz.- Nigdy nie dowiesz się, co siedzi w mojej głowie. Po co ci to? Po co miałbyś wiedzieć, że kiedy się budzę jesteś moją pierwszą myślą, a kiedy zasypiam-ostatnią? Nie chcę, żebyś wiedział, że kiedy przy mnie jesteś, wszystko inne przestaje istnieć. Dlaczego ? Bo tak cholernie boję się, że zobaczysz jak bardzo mi na tobie zależy... - zamilkłam, czy ja to właśnie powiedziałam ? Czy to co siedziało mi na sercu przez jakiś czas w końcu po mnie spłynęło ? Spojrzałam niepewnie w jego oczy, uśmiechał się. - Co to było ? - zaśmiałam się lekko wspominając całą tą akcję. 
- To może porozmawiamy przy stoliku co ? - wskazał ręką na ślicznie przyozdobiony stół, uśmiechnęłam się lekko i zasiedliśmy. - Co to było ? - parsknął śmiechem. - Chciałem być oryginalny - Ło boże człowieku... z tą oryginalnością to uważaj bo byś mnie do grobu wpędził. - Zacznę od początku. - uśmiechnął się zerkając na mnie porozumiewająco. - Potrzebowałem trochę czasu aby uświadomić sobie co tak na prawdę czuję, wierz lub nie ale powinienem być teraz na spotkaniu z Blue a jestem tu z tobą... - zamilkł, szczęka zaczęła mi mimowolnie drgać. - Moi przyjaciele przejrzeli mnie na wylot, lepiej niż mnie samemu udało im się zdefiniować. Zanim po ciebie pojechałem zacząłem się wahać.- Kiedy widziałem z jakim zaangażowaniem mi pomagasz a ja wyrządzam ci tym krzywdę czułem się jak idiota Abby. Przepraszam, że tego wcześniej nie zauważyłem. - schował twarz w dłoniach.- Chciałaś dla mnie dobrze mimo iż działałaś przeciwko sobie, prawda ?- spojrzał na mnie pytająco.
- Prawda. - wychlipałam a pojedyncza łza spłynęła po policzku.- Nie chciałam tego, ale samo przyszło Harry. Było.. jest mi bardzo ciężko. Podobasz mi się. - uśmiechnęłam się lekko.
- Abigail.- Ten dźwięk. Aż dreszcz mnie przeszedł... Cały czas było dob­rze. A tu, przez przy­padek, natknęłam się na me­lodię, której się tak bałam. Wszys­tko wróciło. Je­go każdy uśmiech... błyszczące oczy. Wszys­tko. Bo­je się... bo­je się go znów zo­baczyć, po­wie­dzieć "Cześć", od­wza­jem­nić ciepłe spoj­rze­nie. Dlacze­go płaczę? Prze­cież to tyl­ko przy­jaciel... które­go tak moc­no pokochałam... - Abby ja zwariowałem na twoim punkcie. Chcę się tobą opiekować, chcę abyś miała we mnie oparcie, chcę być twoim przyjacielem ale uświadomiłem sobie, że to mi nie wystarcza. - dotknął delikatnie mojej ręki, wziął w swoje chłodne, męskie dłonie.- Mała powiedz coś. - uśmiechnął się lekko i potarł kciukiem wierzch dłoni.
- Hazza- wstałam i wtuliłam się w chłopaka. - Ty znasz moje zdanie na twój temat, wiele razy ci już o tym wspominałam. Kiedy dowiedziałam się, że masz kogoś na oku poczułam się rozdarta, bałam się, że odejdziesz i zostawisz mnie. A to byłoby najgorsze. - Zielonooki usadził mnie na swoich kolanach.
- Nigdy cię nie zostawię. - na jego słowa oparłam podbródek o jego ramię. - Jesteś taka malutka a tyle szczęścia dajesz. Kto by powiedział, że Harry Styles zwariuje na punkcie siedemnastolatki. - wyszeptał nachylając się nad moim uchem.
- A jeśli nam nie wyjdzie ? Nie chcę stracić najlepszego przyjaciela - popatrzyłam w jego śliczne oczy. - Ja nigdy nie byłam w związku...- niepewnie zagryzłam wargę. - A jak mnie nikt nie zaakceptuje ?
- Jesteśmy tylko ludźmi, będę się starał. Nie jestem idealny, będę nad sobą pracować Abigail. Nawet jeśli nie wyjdzie nam jako para, nigdy cię nie opuszczę. - uśmiechnął się w charakterystyczny dla siebie sposób.- Popatrz na to z tej strony, przez plotki od kilku dni już "jesteśmy ze sobą " - zakreślił cudzysłów w powietrzy i zachichotał. - No i nikt ci nic nie robi. Nawet nie wiesz ile dostałem wiadomości na Twitterze. Pozytywnych oczywiście. Dziewczyny cię kochają, a te które tego nie akceptują widocznie nie są prawdziwymi Directioners. Daj nam szansę Abby. - uśmiechnęłam się promiennie i wtuliłam się w tors chłopaka. Milczeliśmy. Rozkoszowałam się swoją obecnością. - Trzeba być tobą żeby wymyślić coś takiego. - szturchnęłam go lekko w ramię. - Myślałam, że umrę ze strachu.- zaśmialiśmy się.
- Czyli poznałaś już naszego ochroniarza, co ? -skinęłam głową.
- Co to w ogóle za domek ?  Ładnie tu - rozejrzałam się dookoła.
- Nasz weekendowy domek. Często tu przyjeżdżamy żeby odetchnąć od miasta. Kilkanaście minut drogi a tak na prawdę to dwa kroki od betonowej stolicy. Lubię tu przebywać, cisza i spokój. Czasami mam naprawdę dość. - chłopak westchnął.
- Hazza czy my jesteśmy razem ? - wydukałam niepewnie, uśmiechnął się tajemniczo.
- A chcesz ? - przygryzł wargę. 
- Marzę o tym. - odpowiedziałam entuzjastycznie  i cmoknęłam go w policzek. - W końcu- odetchnęłam z ulgą. Nie wierzę, Harry jest moim chłopakiem, mój chłopak Harry... jejku jak to pięknie brzmi. Może w końcu zacznie mi się układać ?
- Jesteś głodna ? - wstał z miejsca
- I to bardzo.- pogładziłam się po brzuchu i poszłam za nim do kuchni.
- Co powiesz na tacos ? Jestem w tym mistrzem. - podszedł do mnie i oplótł dłonie na mojej talii, uhh jak gorąco, muszę przyzwyczaić się do tego uczucia. Uniósł mnie lekko i posadził na marmurowym blacie. Zaraz chyba zemdleję. Stanął pomiędzy moimi nogami nieustannie wpatrując się w moje oczy z uśmiechem.
- Mogę ? - uśmiechnęłam się szerzej a po chwili nasze usta się zetknęły. Całował tak delikatnie jakbym była z porcelany, mo­ja dusza tańczy w kąci­kach jego ust. W brzuchu czuję przyjemne mrowienie, Harry delikatnie obejmuje moją twarz. Robił to z taką perfekcją, lekkością i sprawnością, lekka pieszczota pogłębiła się w namiętny pocałunek. Niepewnie zaangażowałam język chłonąc jego słodki oddech, pogładziłam wierchem dłoni jego aksamitny policzek i delikatnie odsunęłam się. To było coś... Poczułam jak ciemnoczerwony rumieniec wkrada mi się na twarz.
- Jeśli tak to ma wyglądać za każdym razem to możesz robić to znacznie częściej. - wysapałam łapiąc oddech. Musnął przelotnie moje wargi i zajął się przygotowywaniem tacos. Wpatrywałam się w każdy jego ruch, był idealny ... Z gracją poruszał się po kuchni nie dopuszczając mnie do jakiegokolwiek stanowiska. Normalnie jakbym widziała Devon'a. Przed oczami w dalszym ciągu mam obrazy sprzed kilku chwil, uśmiecham się na samą myśl. 
- Nie patrz się tak bo się krępuję. - wytknął język i ukrył twarz w dłoniach.
- Nie da się inaczej. - zeskoczyłam z blatu i poszłam do jadalni. Usiadłam przy stole i nie mogłam przestać się szczerzyć, jestem taka szczęśliwa. Po chwili Harry przyszedł z dwoma talerzami aromatycznego tacos.
- Smacznego, mam nadzieję że posmakuje ci moje popisowe danie.- uśmiechnął się ciepło. Wzięłam pierwszy kęs i poczułam jak się rozpływam. To było pyszne . Po skonsumowanej kolacji Harry odwiózł mnie do domu. Po piętnastu minutach drogi, która minęła w przyjemnej atmosferze rozmów i śmiechu, zupełnie tak jak dawniej. Harreh wyprzedził mnie i otwarł drzwi od samochodu z mojej strony.
- To był świetny wieczór, nie licząc że umarłam na zawał. - wtuliłam się w jego muskularne ciało, ślicznie wyglądał w tej koszuli. - Dziękuję Harry. - stanęłam na palcach bo chciałam dać mu buziaka w policzek jednak sprytnie obrócił głowę i złożył na moich wargach namiętny pocałunek.
- Jutro masz na dziewiątą do szkoły, wiem bo sprawdzałem . Będę po ciebie.- zamilkł- Kochanie. - dodał ukazując dołeczki.
- Jesteś niemożliwy, ale takiego cię właśnie uwielbiam. Dobranoc. - pomachałam i skierowałam się w stronę bramki. Odjechał trąbiąc kilkakrotnie.  Przekręciłam zamek w drzwiach, które uderzyły w jakiś przedmiot, który zaczął krzyczeć.
- Aua litości, na ojca z drzwiami ? Mój palec - zaczął skakać na jednaj nodze, podglądał !
- A to za podglądanie - zaplotłam ręce na klatce piersiowej.
- Co to za chłopiec, co ? - pokiwał brwiami
- Harry - rozmarzyłam się
- Ale przecież jeszcze wczoraj był twoim przyjacielem. - otwarł buzię ze zdziwienia
- No widzisz , a teraz jest już moim chłopakiem- poklepałam go po ramieniu i wyminęłam znikając na piętrze. Przebrałam się w ciuchy po domu. Zawibrował telefon.
Niespodzianka się udała ? Przepraszam, że Cię nastraszyłem ale ten Lokowaty by się na mnie później wyżywał. PS: Nie masz mojego numeru, LouLou- Twój wierny patataj :D          
Ah tak, Louis. Ten spontaniczny, pokręcony, najstarszy członek zespołu ...
Udała się, udała. Ja myślałam, że tam na zawał padnę. Już zapisuję i będziesz na mojej oficjalnej liście kontaktów, ciesz się ^^
Rozczesałam włosy i przyszykowałam piżamę.
Niezmiernie się cieszę >niewykryty sarkazm< O, mój Księciunio właśnie przyjechał idę go wypytać. Dobrej nocki !
Uśmiechnęłam się do wyświetlacza ... ten chłopak jest pokręcony, ale za to bardzo pozytywnie. Już go uwielbiam, i z tego co wiem to najlepszy przyjaciel Harrego. Odrobiłam szybko lekcje i wzięłam prysznic. Jejku w dalszym ciągu nie mogę uwierzyć, że mam chłopaka... kto by powiedział. Nie miałam siły bawić się z Oliver'em więc wpuściłam psa do pokoju i szybko zasnęliśmy.

***

Dam dam dam . Oto i on. 

Komentujcie dzióbaski xx