# 28

Gdy przebudziłam się rano poczułam jak ktoś dotyka mojej twarzy. Byłam sparaliżowana, słodki oddech otulał moją twarz a ja nie wiem kim ten ktosiek jest, chociaż zapach dobrze znanych mi perfum rozchodził się po całym pokoju. Otwarłam ociężałe powieki i napotkałam rozpromienioną twarz mojego chłopaka.
- Dzień dobry kochanie. - przywołuje mnie do świata żywych słodkim całusem. Póki co nie kontaktowałam, co Harreh robi u mnie, jak wczoraj ewidentnie pojechał do siebie ?
- Hazz. - mruknęłam.- Długo tu jesteś ? - spytałam ustalając dla ścisłości. Chłopak jest ubrany, więc możliwe, że po prostu przyszedł. Cholera... on przyszedł się pożegnać.
- Wystarczająco długo, ślicznie wyglądasz jak śpisz. - musnął z lekkością motyla moje wargi. Uśmiechnęłam się i odwróciłam na bok w stronę okna. Londyn, spowity deszczem.Rzeczy­wis­tość spa­da na nas jak deszcz, zmy­wając złudze­nia i tworząc kałuże, w których wielu z nas się topi.  Szczęśli­wa? Nig­dy dotąd nie byłam tak szczęśli­wa. Poczułam silne dłonie oplatające się wokoło mojej talii, chwilę potem obejmował mnie od tyłu.
- Przyszedłeś się pożegnać - stwierdziłam smutno. Odwróciłam się przodem do niego a nasze oczy się spotkały. Nie wiem ile trwała chwila, kiedy wzajemnie lustrowaliśmy swoje tęczówki. To była chwila, której nie mogliśmy inaczej wykorzystać, słowa były zbędne.
- Kocham cię Abigail. Bez znaczenia, czy będę tutaj czy trochę dalej. - złożył delikatny pocałunek na moim czole. - Ślicznie ci w moich rzeczach. - zachichotał, zauważył, że mam na sobie jego koszulkę, "Hipsta Please". - Mam dla ciebie coś jeszcze. - udało mu się wzbudzić moją uwagę, wyszedł z pokoju a po chwili powrócił trzymając w rękach stertę ubrań. Zaśmiałam się, wyglądało to komicznie. Góra ubrań zakryła go całego. Rzucił to wszystko na łóżko, w tym na mnie. - Stwierdziłem, że to nie będzie mi potrzebne, a zamiast leżeć w szafie i być pożerane przez mole to dam tobie.

My little girl @Abigail_Official xx .

- Awww Harreh. - pisnęłam. - Jesteś walnięty. - zaśmiałam się, niby to takie proste,a dla mnie wiele znaczy, część jego będzie przy mnie. Jego zapach, ubrania...
- Owszem jestem. - odparł kiwając głową.- Ale takiego właśnie mnie kochasz. - stwierdził rozbawiony.
- Ty zawsze masz rację.- westchnęłam i zaciągnęłam się zapachem, bluzy jaką między innymi przyniósł. 
- Poczekaj, zrobię ci zdjęcie. - wyszczerzył się, szukając odpowiedniej opcji w swoim iPhonie. Jak usłyszałam dźwięk migawki to niczym szalona wyrwałam mu telefon z ręki.
- Harreh, wyszłam jak pączek. - załamałam się.
- Proszę cię. - prychnął.- Niejedna by chciała mieć figurę taką jak ty, ale to nie ważne. - machnął ręką. - Ważne, że ja bym schrupał cię w całości. - pokiwał brwiami. - Dobra, chodź zejdziemy na dół, bo chłopcy ci zaraz dom rozwalą. - zaśmiał się a ja jak poparzona zerwałam się z łóżka, to ZOO u mnie w domu ? Zabiję Devon'a, że ich wpuścił. Wbiegłam do salonu, a oni o dziwo normalnie siedzieli na sofie, Tomlinson TEŻ !
- Czemu moje wazony są w całości ? Czemu w szybach są okna ? Czemu Lou się nie odzywa ? - wydukałam z przerażeniem a szczęka mimowolnie mi opadła, zgromadzeni tutaj chłopcy parsknęli śmiechem.
- Bo to jest wersja de luxe, taka do ludzi. - wytłumaczył mi Styles, który pojawił się za mną, obejmując mnie od tyłu, spaliłam buraczka, bo Devon się gapił na mnie z podejrzliwym uśmieszkiem. Kurwa ... ja mam na sobie koszulę... i majtki. Poczerwieniałam bardziej, o ile to możliwe i w tempie światła wybiegłam z salonu, w pralni wisiały jakieś dresy brata, więc nie czekając nałożyłam je na siebie, zerknęłam w lustro. Kiedy stwierdziłam, że jestem gotowa wyjść do ludzi, zeszłam do salonu, gdzie panowała pełna żartów atmosfera.
- Wy ! - stanęłam na schodach i głośno przemówiłam, w tym zwracając ich uwagę na siebie. Rozmowy ustały a zgromadzeni skupili swój wzrok na mnie. - Wy, nic nie widzieliście. - parsknęłam śmiechem i usadowiłam się na kolanach Harrolda.
- No, no siostrzyczko jakich ja się tu rzeczy dowiaduję. - pokiwał brwiami, czy on myśli o tym o czym ja myślę ?! Nie, nie, nie, nie. Jestem pewna, że to sprawka Tomlinsona !
- Ale o co chodzi ? - spozorowałam zdziwienie, teatralnie podrapałam się po brodzie i założyłam nogę na nogę.
- Jednak nie jesteś taka grzeczna jak mi się wydawało. - parsknęli śmiechem a ja zmierzyłam go wzrokiem.
- Ojj a jak tam sprawy z Valerie ? - odgryzłam się.
- Ccccoo ?! - wyjąkał się. - Ttto tto tty wiesz ? - pobladł cały
- Oj braciszku, braciszku. Naucz się, że to zawsze ja wygrywam. - uśmiechnęłam się pobłażliwie. Zadowolona ze swojego występku mrugnęłam oczkiem do Malika, który był smutny, no tak Val. Gdybym mogła to bym go wyściskała, ale lepiej nie. Liam dostał w tym czasie telefon, po chwili wrócił z niezadowoloną miną.
- Mamy już się zbierać. - wykrzywił się Daddy. Spojrzałam spanikowana na Hazzę, łzy stanęły mi w oczach, chociaż obiecałam sobie, że nie będę płakać. Wtem podszedł do mnie Lou i uścisnął mocno.
- Trzymaj się, wrócimy jak najszybciej. Obiecuję, że odstawię twojego księciunia całego i zdrowego. - zaśmiał się i przybił sztamę z Devon'em, po chwili zabrał rzeczy i wyszedł. Kolejny był Horanek.
-  Cholera, no ja za szybko się przywiązuję. - wyjąkał płaczliwie a w jego oczach dostrzegłam łzy. Wrażliwość Irlandczyka chwyciła mnie za serce. - Cześć Abby. - poklepał mnie po pleckach, otarłszy kciukiem łzy szybko ulotnił się z domu. Zabiegany Liam poganiał raz co raz resztę, pomachał mi przelotnie i poszedł wganiać resztę do Tour Bus'a. Czyżby najtrudniejsze przede mną ?
- Ekhem. - usłyszałam chrząknięcie nad uchem. - Abby, będę tęsknić. Nie mamy za dobrego kontaktu, ale to nie znaczy, że cię nie polubiłem. Trzymaj się - brązowooki objął mnie i pomaszerował ku wyjściu zostawiając mnie bez słowa. Stałam tak w osłupieniu, kiedy przyszło mi się żegnać z Harrym. Podeszłam do niego i zarzuciłam ręce za jego szyję. Wspięłam się na palcach i złożyłam namiętny pocałunek na jego opierzchniętych wargach. W czułej pieszczocie były wszystkie uczucia kumulujące się w nas. Pożądanie, obawa, lęk przed jutrem, tęsknota wyczuwalna w powietrzu.
- Nie chcę wam przeszkadzać, ale Harry, my na prawdę musimy już jechać. - stanął nad nami Liam. Powolnie odsunęłam się od chłopaka, objęłam mocno jego klatkę piersiową i po raz ostatni zaciągnęłam się jego pięknym zapachem.
- Kocham.- pozwoliłam się zaciągnąć ponownie. - Cię. - dokończyłam składając kolejny pocałunek w kąciku jego ust, które pogrążone były w lekkim uśmiechu.
- Abigail, Evelin Turner strasznie cię kocham. Będę tęsknić. - cmoknął mnie w czoło. - Będę pisać regularnie, nie odpędzisz się od moich telefonów. - zachichotał. Objęci wyszliśmy przed dom. Ogromny, czarny luksusowy autobus stał przed domem, robił wrażenie... Zrozumiałam, że to już ten moment. Harry wszedł na schodki, odwrócił się na pięcie i wysłał buziaka. Uśmiechnęłam się pod nosem... no a później już odjechał.

____

No to macie, ale na następny musicie sobie zasłużyć, bo nie grzecznie mówiąc czuję się olewana ;c To samo jest z tamtym blogiem. Jak dłużej nie ma rozdziału to 40 osób potrafi "błagać" ... teraz rozdział tam jest od dwóch dni a komentarzy zaledwie 15 -.- Jestem zła.