# 54

 Bardzo proszę wszystkie osoby zainteresowane informowaniem przez Twittera o aktualizację. Proszę o wysyłanie swoich Twitterów pod rozdziałem #53 lub w zakładce Informowani . Reszta zostanie usunięta.

Zamarłem kiedy ciało Abigail zetknęło się z zimną posadzką . Zeskoczyłem z blatu i w ostatniej chwili podtrzymałem jej głowę. Dziewczyna stała się bezwładna. Ciem­ne blond włosy opa­dały lek­ko na czoło, niebies­kie oczy wy­dawały się dziw­nie pus­te. Bla­da, chu­da twarz wy­rażała je­dynie po­nure zrezygnowanie, ból.. Chciałem krzyczeć, ale ot­worzyłem tyl­ko us­ta z bezradności. Można po­wie­dzieć, że apo­kalip­sa od­bi­jała się na mo­jej twarzy.

- Poczekaj tu, Abby poczekaj. - Wydukałem przerażony bezpiecznie układając jej głowę na mojej bluzie. Wybiegłem z pokoju z trudem łapiąc przyczepność na śliskim marmurze. Krzyczałem. 

- Pomocy ! Lekarza, lekarza ! - Podbiegłem do recepcjonistki, tej samej, która rejestrowała mnie kilka dni temu do tego cholernego miejsca. Nig­dy nie próbo­wałem zna­leźć dob­re­go ok­reśle­nia na siebie, ale po­pier­do­lony chy­ba na­dawało się ideal­nie. 

- Panie Styles, proszę nie krzyczeć. Co się stało ? - Machinalnie poprawiła okulary, wydawała się btć niczym niewzruszona, beznamiętna. 

- Moja koleżanka zasłabła... nie wiem.. straciła przytomność do cholery nie ja tu jestem od diagnozy, zróbcie coś !- Wymachiwałem rękami na wszystkie strony, kiedy poczułem czyjąś dłoń na ramieniu, zrobiłem półobrót i natknąłem się na zdziwioną twarz Zayn'a.

- Stary, co się tak drzesz, co się stało ? Gdzie Abbs ? - No tak, on o niczym nie wie. Pogrążony w milczącym prze­rażeniu kazałem mu iść za sobą, kazałem ? Wrzeszczałem. - Harry, nie wiem o co ci do cholery chodzi.

- Zayn, Abbs osunęła się na podłogę, jest cała blada, szybko. - Widziałem to przerażenie w jego oczach. Nerwowym krokiem wkroczyliśmy do sali, właśnie ją zabierali, była otoczona gromadką ludzi w białych fartuchach, ten widok paraliżował mnie całego, coś okropnego. Wynieśli ją na noszach, jej twarz ... taka błoga, pokryta spokojem, matko ... Ludzie weźcie coś zróbcie, ona jest blada jak ściana.

*Jakiś czas później*

Jakimś cudem udało mi się wziąć wypis z ośrodka, teraz jestem tu, z Zayn'em przy Abigail ... w szpitalu. Nikogo nie informowaliśmy o tym zajściu, jeszcze nic nie wiadomo. Tak bardzo się martwię. Lekarze od godziny przebywają przy Abigail, wierzę im, na pewno jest w dobrych rękach. Wszędzie widziałem twarz Abby. W jasnoniebieskim automacie z napojami, na suficie, czarno białych kaflach, była wszędzie. Żołądek osunął się gwałtow­nie, zos­ta­wiając za sobą mdlącą pus­tkę, w której zaczął się wić ob­rzyd­li­wy, ślis­ki strach. Instynktownie wtuliłem się w ciało Malik'a, on też był załamany. Kto by nie był ...

- Harry, będzie dobrze, zobaczysz... - Z matczyną troską pogładził mnie po włosach. - Ja ci to mówię, a wiesz, że zawsze mam rację.- Nawet wśród cienia tej rozpaczy, pojawił się przelotny uśmiech na mojej twarzy. - Na pewno nic jej się nie stało... - Stwierdził zdecydowanie.

- Tak ? To dlaczego siedzą już u niej godzinę ? - Jęknąłem w dalszym ciągu się nakręcając. 

- Bo może dokonują dogłębniejszych oględzin, wiesz, badania, analizy. Stary, wyluzuj. Twoje nerwy nic nie wskórają, co mogliśmy zrobić, zrobiliśmy.

- Tak myślisz ? - Spytałem szlochając i ocierając pojedynczą łzę 

- Ja nie myślę Harry, ja to wiem. - Zamilkłem. Chciałbym mieć w tym momencie choć odrobinę pewności siebie, takiej właśnie jaką ma Zayn. Jest dobrym przyjacielem. Umilkłem i pozwoliłem sobie czekać. Zegar nieustannie tykał, każda kolejna sekunda wyprowadzała mnie z równowagi. Rozdrażniony tym dźwiękiem miałem ochotę zdjąć urządzenie ze ściany i cisnąć nim o podłogę. Odwracam głowę, okno, w og­ro­dach mgieł rodzi się zmierzch,słońce znów mi­ja się z życiem.

- Wiesz Harry ? - Kumulującą się ciszę przerwał ciepły głos mojego przyjaciela. Opuchniętymi oczyma spojrzałem na niego, mówił. - Jestem w stu procentach pewny, że ona cię kocha. Jeszcze się wam ułoży, życzę wam tego z całego serca. Oboje zasługujecie na szczęście. - Cicho się zaśmiał, pauzując wypowiedź. - Szpital to jest tak okropne miejsce a ja mówię ci tu takie piękne rzeczy, czyż to nie jest sprzeczne ? Ohh co za ironia losu. Wybacz Harry. - Zayn zachichotał . Nawet tu, w tej chwili jestem pod wrażeniem intelektu Zayn'a. Czasami zastanawiam się jak on to robi. Spogląda na życie z różnych perspektyw... jest jak ... jak człowiek o wielu twarzach ? Tak, to jest to. Nigdy nie potrafiłem go rozgryźć, może jednak nie jest mi to dane .. nie wszystko w życiu muszę wiedzieć ... i mieć. Nie chciałem krzyczeć, szlochać, nie chciałem. Drzwi otwarły się a stamtąd wyszedł posiwiały mężczyzna z kartoteką w dłoni. Zerwaliśmy się obaj z miejsca.

- Panie Styles, proszę za mną. - Nie miałem czasu by zadać pytanie,wyprzedził mnie. Oh pewnie zna te historie już na pamięć. Posłałem krótkie spojrzenie Malik'owi, który ze spokojem usiadł na szpitalnej ławce. Posłusznie udałem się długim korytarzem za mężczyzną. W gabinecie lekarskim zajęliśmy miejsce. Ręce drgały kon­wulsyj­nie, ciało wy­gięło się w kil­ku krótkich, bo­les­nych skur­czach, kiedy usiłowałem złapać po­wiet­rze. Mężczyzna uruchomił jakieś urządzenie, z uwagą mu się przypatrywałem.

- Wie pan co to jest ? - Doktor zadał mi pytanie, kompletnie nie zdając sobie z niczego sprawy odpowiedziałem.

- Dziecko ? - Nie umiejąc powstrzymać się, z ust wyrwał mi się cichy chichot. 

- Tak to jest dziecko...-Uśmiechnęła się znowu mówiąc do mnie. 

- Mój Boże, ale że jak ? Co ? Jak to się stało ? - W tym momencie nie myślałem, kompletnie się wyłączyłem. Ne wierzę w to-uśmiechnąłem się a w moich oczach momentalnie ukazały się łzy...- To nie może być prawda ... 

- Oh Panie Styles, chyba nie muszę panu tłumaczyć jak do tego dochodzi, jest pan dużym chłopcem, powinien pan sobie zdawać sprawę. Czy pan jest ojcem ? - Zrzedła mi mina... To kochałem się z Abby jako pierwszy, jednak ... nie dopuszczam do siebie tej myśli, nie wiem czy nie jestem jedyny. Skąd mogę wiedzieć co działo się jak wyjechała. Lekarz chyba zauważył moje zmieszanie.

- Nie jest pan pewny ? Rozumiem ... teraz niestety nie możemy przeprowadzić badań na ojcostwo, to jest dopiero drugi miesiąc. - Wydychając powietrze zaczesałem palcami nerwowo włosy. Moja mała Abby w ciąży ? Przecież ona ma dopiero siedemnaście lat, Boże ... Nie mam pewności kto jest ojcem tego malutkiego orzeszka, nawet gdybym nie był to ja to na pewno ich nie opuszczę. Nie teraz...

*Jakiś czas później*

Jak zareagował Zayn ? Podobnie do mnie. Jest przerażony. Na razie nie chcę myśleć o czymś innym. 

- Harry mogę ci coś powiedzieć ? - Widziałem jak się czymś cały czas stresuje. - Wiem dużo, powiem, pomogę, tylko obiecaj mi coś . - Spojrzałem w jego brązowe oczy.

- Cokolwiek powiem to nie zaważy to o naszej przyjaźni, proszę cię. - Wybauszyłem oczy, zabrzmiało to poważnie, zaraz chyba to nie Zayn jest ... 

- Obiecuję.- Głośno przełykając ślinę zakończyłem przysięgę. Bałem się tego co usłyszę. 

- Boo... bo ja wiedziałem gdzie była Abby od samego początku, no prawie. - Wyjąkał tak jakby się bał mojej reakcji. Byłem okłamywany ? Czego jeszcze się dowiem, może on spłodził to dziecko ? - Byliśmy cały czas w kontakcie, bliskim ... - Opuścił głowę, łzy stanęły mi w oczach. W czasie kiedy ja szukałem jej po całej Anglii to on sobie z nią tak po prostu ... "korespondował?" I ja głupi, nie zorientowałem się, że odpowiedź może być bliżej niż się tego spodziewałem. 

- Bliskim, to znaczy ? - Zacisnąłem lekko pięści, na samą myśl Abby z Zayn'em dostaję wścieku. 

- Nie Harry, nic z tych rzeczy. Mogę cię o jednym zapewnić. - Słuchałem go uważnie, złagodniałem. - Abigail z nikim innym, no wiesz .. Gratuluję stary, będziesz ojcem . - Poklepał mnie po ramieniu i odszedł. Podparłem łokcie o kolana i schowałem twarz w dłoniach. 

- To na prawdę jest moje dziecko?-Zapytałem sam siebie nie dowierzając. Zebrałem bluzę z wieszaka i czym prędzej bez zwłoki udałem się do gabinetu lekarskiego.

- Doktorze, proszę, może mi pan jeszcze raz pokazać nagranie ?

- O pan Styles. Jasne, już ładujemy. - Mówił majstrując w rzutniku. Przepełniała mnie radość, chciałem wrzeszczeć, skakać. Zasiadłem wygodnie a kiedy obraz tylko się wyświetlił wybuchnąłem płaczem. 

- To moje dziecko ... Nie wierzę, panie doktorze, mogę pana uściskać ? Mam tą pewność, wiem... to ja. - Z całej siły wyściskałem lekarza. Nie umiem opisać słowami tego co teraz czuję. Chcę tego dziecka, chcę pokochać tego orzeszka, już, teraz, nagle.

~*~

 Obudziłam się spo­koj­na. Jeszcze nie nas­tał dzień. Słońce do­piero po­woli po­jawiało się na niebie. Prze­suwam lek­ko dłonią po pościeli. Jest ta­ka przy­jem­na, ta­ka de­likat­na i ciepła. Nie chce mi się stąd wychodzić. Moje ciepłe łóżko, oh zaraz pewnie wpadnie do pokoju mały prosząc o spacer, ale zaraz... ja nie jestem u siebie ! Dlaczego jestem poprzypinana do różnych tykających kabelków.  Po pra­wej stro­nie łóżka jest szafka noc­na, na przeciw naścienne malowidło kontrasujące z przyjemną zielenią ścian, obok kolejne łóżko. To szpital. Nag­le zro­biło mi się chłod­no, to chy­ba przez te złe wspom­nienia. Wsunęłam głowę pod pie­rzynkę i zam­knęłam z pow­ro­tem oczy.Przerażający skurcz brzucha spowodował mój nagły krzyk, matko..co to jest ? Co się ze mną dzieje ?

- Ahhh boli - Syknęłam zaciskając pięści. W momencie do pokoju wbiegła pielęgniarka a ja ...  Po pa­ru se­kun­dach znów zasnęłam .

* jakiś czas później*

Byłam przerażona, chciałam otworzyć oczy, jednak byłam bezsilna. Paraliżujący ból w moim podbrzuszu rozdzierał mnie na pół. Ktoś trzymał moją rękę, nie mogłam nic z tym zrobić. 

-Słoneczko, kocha­nie, Abby- Usłyszałam lekko zachrypnięty głos Harrego. Jego dłonie były chłodne. - Będzie dobrze, jesteś silna, poradzisz sobie. - Mówił spokojnie, cholera ale że z czym ja sobie poradzę, co mi jest ? - Abby, wiesz ... bo dowiedziałem się, lekarz powiedział .. eh nic ci nie jest. To dobrze, cieszę się, ulżyło mi.. eh ale no... Abby będziemy rodzicami. Ja i ty... Nosisz w sobie nowe życie. -Każde z jego słów łamało mnie bardziej, to by wyjaśniało zawroty głowy, wymioty i opóźnioną miesiączkę..- Jesteś bardzo młoda .. ja też. Wierzę, że damy radę, pomogę ci. - Szlochał, Harry płakał ? - Wiem, że mnie nienawidzisz, może kiedyś mi przebaczysz. Chciałbym ci powiedzieć jeszcze.. że cię kocham.. ciebie ? Was ... Tak bardzo was kocham. - Cisza, ten nisko, ochrypnięty głos ucichł. Złożył pocałunek na mojej dłoni, poczułam jego opierzchnięte wargi i wyszedł, było już cicho . Nie chciałam się już nigdy więcej obudzić.

______________

______________________

A więc tak kończy się rozdział # 54. Abigail zachodzi w ciążę i jak już zdążyliście się dowiedzieć ojcem tego dziecka będzie Harry. Jestem bardzo zadowolona z obrotu sprawy. 

- Jak myślicie, czy ta malutka kruszyna połączy tą dwójkę ? Jaka będzie jej moc ? Jak wpłynie na życie jej młodocianych rodziców ? Czy podołają sprawie ? 

... zapraszam do kontynuacji czytania. 

Nowe rozdziały już wkrótce. :))