# 76

Kiedy się przebudziłam doznałam wielkiego szoku, z początku nie mogłam skojarzyć gdzie jestem. Jednak po pierwszych próbach wyłapania ostrości w oczach doszłam do wniosku, że jestem w swoim pokoju, a co najlepsze poczułam na swojej talii czyjeś objęcia, lecz nie były to męskie dłonie Harry’ego, tylko drobniutkie rączki Oliver’a, który spał w najlepsze. Dźwignęłam się na łokciach i dopiero teraz zauważyłam, słodko pochrapującego sobie Harry’ego. Ten widok złamał mi serce, wyglądali strasznie uroczo tak we dwójkę. Harry musi być pewnie bardzo zmęczony po całym dniu opieki nad moim młodszym bratem, kiedy ja sobie smacznie spałam, i uwaga … aż dziewięć godzin. Na moim zegarku wybiła godzina dziewiętnasta a za oknami robiło się ciemno. Wyswobodziłam się delikatnie nie budząc ani jednego ani drugiego i zeszłam na dół. Salon wyglądał jak istne pobojowisko, wszędzie porozrzucane były zabawki Małego, klocki nawet zalegały w kuchni na blacie. W salonie na dywanie pełno było pomalowanych kartek z rysunkami cudownej dwójki. Z zainteresowaniem uklęknęłam nad tkaniną i wzięłam obie prace do ręki i usiadłam na sofie, by móc im się dogłębniej przyjrzeć. Pierwsza z nich, przedstawiała sześć patyczastych postaci. Ich głowy były wielkie, nadprzyrodzenie wielkie, jedną z nich zdobiła ogromna ilość i kolistych pociągnięć. Wnioskuję, że tak właśnie Harry jest odbierany przez Oliver’a. Harry trzymał rękę dziewczyny z blond włosami, niskiej i z większym brzuchem niż pozostali. Czy tak mnie właśnie widzi ? Po prawej stronie usytuowany był Devon jak mniemam, stojący w towarzystwie taty i kobiety w falbaniastej sukni do ziemi, ale na pewno nie była to matka, to musiałabyć Meredith, bo Olluś inaczej rysował swoją mamę. Wszyscy się szeroko uśmiechali a nad nimi świeciło, duże słońce . Na zielonej trawie w oddali widać było naszego psa. Więc to musiałbyć nasz rodzinny portret. Druga praca musiała więc należeć do Harry’ego, wnioskuję po dojrzalszych i sprawniejszych rysach na papierze. Jednak poziom rysunku Styles’a nie wiele różnił się od dwulatka. Harry narysował auto, czerwone, kanciaste auto, z kołami większymi od szyb. Ta praca wywołała u mnie stłumiony chichot. Pokiwałam z dezaprobatą głową i roześmiałam się w drodze do kuchni, byłam spragniona. Odkręciłam butelkę z wodą i przechyliwszy odpowiednio wlałam sobie jej prawie całą zawartość do ust. Nie oceniajcie mnie, piję i jem jak za dwoje.

- Tu jesteś… szukałem Cię. – usłyszałam ochrypły głos za sobą i poczułam sunące dłonie po mojej talii.  Wiedziałam do kogo należy taka wspaniała barwa, więc szczędziłam sobie zbędnego ruchu. Stałam w miejscu i spoglądałam w okno, kiedy chłopak ułożył podbródek na moim ramieniu, niezdarnie się przy tym schylając. Kiedy miałam pytać jak minął dzień, cała odrętwiałam a po ciele rozniosły się przyjemne dreszcze. Chłopak sunął swymi ciepłymi wargami po moim karku, zostawiając co rusz pojedyncze pocałunki. Mruknęłam mimowolnie i odchyliłam głowę do tyłu. – Jak się czujesz ? Wypoczęta ? – szepnął ogrzewając swoim gorącym oddechem, wrażliwą podstawę mojej szyi. W dalszym ciągu jego wszędobylskie usta rozproszyły mnie na tyle, że byłam w stanie tylko skinąć głową. Co jest ze mną ? Dlaczego nie mogę się odezwać ?

- Czuję się bardzo dobrze, wstałam już, bo naładowałam całkowicie swoje baterie a poza tym musiałam się napić. Byłam też ciekawa czy dom jest w całości. – dodałam z uśmiechem i obróciłam się przodem do niego, kiedy zamknął mnie w swoich objęciach, przypierając do blatu.

- Jutro to wszystko posprzątam, przepraszam za bałagan… - zaczął się tłumaczyć, kiedy skutecznie mu przerwałam stykając nasze wargi razem. Przysięgam i nie żartuję, póki chce ze mną być, musi po prostu skurczyć się o dziesięć -piętnaście centymetrów. Z trudem wspięłam się na palce, lecz chłopak szybko zauważył i podsadził mnie na kuchenny blat, odsuwając łokciem klocki i nie przerywając słodkiego pocałunku. Harry całuje mnie namiętnie, rozchylając wargi językiem, na co przystępnie się zgadzam, krew we mnie zawrzała kiedy odwzajemniłam. Jęczę w jego usta, kiedy lekko przyszczypuje moją talię.

- Abigail, naprawdę mam silną samokontrolę, ale nie mogę się powstrzymać by nie przelecieć cię na tym blacie. – czuję jak moja twarz płonie rumieńcem, nawet po tych wszystkich zbliżeniach jakie przeszliśmy i nawet po tym, że stworzyliśmy dziecko, dalej mnie to onieśmiela. Kiedy w miarę odzyskuję zdrowy rozsądek wydaje się być za późno, ponieważ jesteśmy w drodze do salonu, Harry kładzie mnie na największej sofie. Patrzę na niego niezrozumiałym wzrokiem, on chyba nie myśli, że my, w salonie, kiedy Olly jest na górze ? Rany, on chyba naprawdę tak myśli.

- Harreh, nie… - szepnęłam cicho, dając mu do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Nie potrafię tak. Za bardzo moje myśli odbiegałyby do brata. Jego czoło marszczy się, kiedy odrywa się gwałtownie ode mnie i siada na krańcu sofy, dając mi więcej przestrzeni, by móc choćby dźwignąć się na łokciach do siadu.

- Przepraszam … - podrapał się po karku i nieśmiało na mnie spojrzał, wyglądał jak skrzywdzone dziecko i mimo wszystko ten widok łamał mi serce, nie lubiłam kiedy Harry był smutny. – Nie wiem co we mnie wstąpiło.- zaczął się tłumaczyć, kiedy mu przerwałam.

- Harry nie zrobiłeś niczego wbrew mojej woli, to mi się podobało, ale sam widzisz, musimy opiekować się Młodym. Jednak nie do końca chcę to tak kończyć, chodź tu. – powiedziałam przyciągając go kurczowo do siebie. – Nie możemy się kochać, ale możemy się poprzytulać… - spłonęłam rumieńcem w momencie wypowiadania tych słów. Jego usta wykrzywiły się w filuternym uśmieszku, kiedy doskonale zrozumiał moje zamiary. Przeczesałam palcami jego miękkie włosy, zmierzwione przez sen. Był tak blisko mnie, podziwiałam fakturę jego idealnej twarzy tuż przed sobą, jego gładkich policzków i proporcjonalnego nosa.

- Kocham cię. – wyszeptałam do jego ust, ponownie łącząc je razem. Byłam taka spragniona jego pocałunków, nieskazitelnych warg w kontakcie z moimi. Pragnęłam go. Chłopak szybko zyskał pewności, kiedy pozwoliłam mu ułożyć się na jego kolanach, jego silne ramiona przeniosły mnie na niego. Ułożyłam się wygodnie siadając na nim okrakiem i pogłębiłam pocałunek, chwytając w dłonie jego twarz. Język Styles’a ze sprawnością poruszał się w moim wnętrzu, jęknęłam w jego usta kiedy mocniej ścisnął moje pośladki. Przysięgam na Boga, płonęłam we wnętrzu i musiałam dać upust kumulującemu się we mnie napięciu. Poruszyłam biodrami, sunąc bezpośrednio po kroczu chłopaka.

- Harreh…- sapnęłam czując pod sobą jego twardniejącą męskość. Dzielił nas tylko cienki materiał rurek chłopaka i moje szorty od piżamy. Chłopak przeniósł swoje pocałunki na mą szyję obcałowując wrażliwe obojczyki.

- Powtórz to, błagam. – warknął gardłowo. – Abigail, potrzebuję cię. – Nie mogłam już dłużej być taką egoistką jaką byłam, Harry też miał swoje potrzeby a ja mu ich nie dawałam. Nie chciałam w tej chwili tej sytuacji w jakiej się znajdowaliśmy, chciałam, żeby w tej chwili nic prócz nas nie było ważne, nikt ani nic. Potrafiłam wyrzucić z umysłu tatę, małego brata na górze, chciałam abyśmy byli tylko my.

- Dobrze, kochanie. Dla ciebie. – szepnęłam muskając jego pełne usta. Dla niego byłam w stanie zrobić wszystko. Ponownie wprawiłam swoje biodra w ruch. Poczułam jak Harry podwija moją koszulkę w górę a po chwili leżała ona już na podłodze.

*

Otwieram oczy i budzę się w objęciach Harry’ego Styles’a. Leżę z głową na jego nagim torsie a on sam tuli mnie zwycięsko do siebie. W przestrzeni mojego pokoju jest tak duszno a objęcia Harry’ego i ciepła pościel przysparzają u mnie zawroty głowy, albo to nie to ? Gwałtownie wyswabadzam się z jego objęć, owijam nagie ciało kocem i pędzę do łazienki. A więc nudności. W ostatniej chwili dobiegłam do miejsca, gdzie mogłam dać ujście wnętrznościom. Raz pierwszy, drugi i trzeci. Po wszystkim padam bezwładnie na posadzkę i jest mi bardzo słabo. Bóle brzucha nie minęły a nieprzyjemny posmak w ustach sprawił, że moja twarz wykrzywiła się w grymasie. Wplatam dłoń we włosy, zakładając kosmyki za ucho i podnoszę się o własnych siłach, podążając do umywalki. Puszczam wodę i spoglądam w lustro. Jestem strasznie blada i nienajlepiej wyglądam. Nabieram wody w dłonie i przepłukuję kilkakrotnie usta, zanim dokładnie wyszczotkuję zęby. Biorę do ręki elektryczną szczoteczkę i z tubki wyciskam pastę. Nie mam ochoty przestać szorować zębów, a gdybym mogła przyśpieszyłabym obroty dwukrotnie. Wracam na palcach, zaglądając przelotem do pokoju Małego, który po tym jak Harry przeniósł go do łóżeczka już się nie obudził, dalej śpi. Delikatnie zamykam za sobą drzwi i siadam na łóżku naciągając na siebie T-shirt chłopaka. Kładę się i ostrożnie naciągam kołdrę. Z wahaniem unoszę rękę i przebiegam czubkami palców po plecach Styles’a. Jest taki ciepły, nawet kiedy pościel ledwo sięga do jego pośladków. Z matczynym instynktem nakrywam więcej materiału na jego ciało i wtulam się w jego plecy.

- Gdzie byłaś ? – mruczy sennym głosem. O w mordę jeża, nigdy nie przyzwyczaję się do jego seksownego brzmienia, szczególnie porannego.

- Shh w łazience, śpij dalej . – szepczę składając przeciągłego buziaka na jego łopatce. W głębi siebie mam nadzieję, że poskutkuje i uda mi się utrzymać Harry’ego w łóżku, pogrążonego we śnie. Zaczyna się ruszać i wtedy mam pewność, że jest zbyt rozbudzony. Sprawnie obraca się w moją stronę i napotyka moje spojrzenie. Oh słodka, Anielko… taki seksowny, cały mój. Jego wytatuowany tors pobłyskuje w promieniach słonecznych migoczących przez uchylone roletki. Z jego gardła wydobywa się cichy pomruk, sprowadzając mnie na ziemię.

- Dzień dobry kochanie. Dziękuję za wczorajszą noc, było gorąco. – nachyla się i muska nosem moje ucho, rumienię się.

- Cześć. – odpowiadam, mniej entuzjastycznie. Niestety mnie nie udzielił się taki dobry nastrój jak jemu, źle się czuję i przed chwil bałam się, że wypruję płuca.

- Coś się stało ? – gładzi kciukiem mój policzek i ma nieodgadniony wzrok. – Abby. – ponagla mnie.

- Zwymiotowałam, to nic wielkiego. Normalne. – uspokajam go widząc zaniepokojenie na jego ślicznej twarzy.

- Ouh… Ale już wszystko dobrze ?

- Powiedzmy, troszkę boli mnie brzuch, ale da się wytrzymać. – tłumaczę wplątując dłoń w jego loki. Podparł się na łokciu i patrzy z zatroskaniem na mnie.

- Hmm…leż tutaj, zaraz przyjdę. – Podnosi się i bez krępacji zmierza w stronę drzwi, z moich ust wydobywa się donośny śmiech, kiedy widzę jego nagie pośladki.

- Harry ubierz się ! – jęczę rzucając w niego poduszką. Jest niemożliwy, ale mam okazję podziwiać ciało, które tak uwielbiam. Włosy ma potargane a w oczach widzę szelmowski błysk porażający zielonym spojrzeniem. Harry … Harry jest piękny. Ma szerokie ramiona, w których zawsze czuję się bezpiecznie i kochana. Uwielbiam jego drobne, kobiece nogi i zazdroszczę, że jest tak proporcjonalny i zgrabny. Może dłoni… Jego ręce są męskie i ponadprzeciętnie duże, ale o dziwo nasze palce w szczelnym uścisku pasują do siebie. Kocham jego pełne, malinowe usta, które mogłabym obcałowywać całymi dniami.

- Witam ponownie. – zmierza ku mnie, chodem pełnym gracji, na szczęście odziany w parę grafitowych, markowych bokserek. W dłoni niesie szklankę i opakowanie tabletek. – Masz kochanie, popij . To lekki lek, nieszkodliwy a rozkurczający, przełknij. – zachęca wręczając mi kapsułkę. Nigdy nie byłam chętna do zażywania lekarstw, ale o tym wam już wcześniej wspominałam. Niepewnie biorę lek do ust i przepijam dużą ilością wody. Ocieram wierzchem dłoni usta i odkładam szklankę.

- Dziękuję. – słodko uśmiecham się w jego kierunku. Harry z powrotem zajmuje miejsce obok mnie a zegarek wskazuje tylko godzinę ósmą, śmiało możemy jeszcze chwilkę poleżeć.

- Panno Turner, jak Ci było wczoraj ? – pyta a moja twarz przybiera odcień purpury. Zakrywam twarz poduszką, nie chcąc być dalej pod presją jego świdrującego spojrzenia. – Odpowiedz.

- Cudownie. – odpowiadam zgodnie z prawdą mając przed oczami obraz z ubiegłej nocy. Harry ujmuje moją brodę, nachyla się i składa na ustach lekki pocałunek. Jego dotyk rezonuje w całym moim ciele.

- Abby, Abby ! –słyszę donośny tupot a drzwi do mojego pokoju z hukiem otwierają się a przez nie wpada Oliver. W ostatniej chwili zdążyliśmy się oderwać od siebie i odpowiednio zakryć. Chłopczyk wskakuje na łóżko, a ja myślę, co by było gdybyśmy się w porę nie nakryli. Uff mało brakowało. 

*

Osobiście jestem zażenowana, że udało się wam uzbierać tylko 13 komentarzy. Ostatnio, kiedy warunkiem dodania nowego rozdziału było +20 komentarzy, jakoś wszyscy się mobilizowali. To smutne, zwłaszcza, że poświęcamy cały czas wolny, by dla was pisać i uwierzcie, schodzi więcej na pisanie nowego rozdziału, niż na komentarz, który maksymalnie może zabrać 2-3 minuty. Wymagacie od nas, wypisując kiedy to będzie nowy, ale nikt nie potrafi zauważyć w sobie czegoś niepokojącego.