#79

Kochani! Przed wami kolejny rozdział, a ja mam do was prośbę, a raczej chciałabym coś zaznaczyć. W słowie "spojrzałam" macie link do piosenki, którą macie w tym momencie rozdziału otworzyć. Miłego czytania! :)

________________

Ciężko było przespać tą noc... Praktycznie pół nocy nie spałam, i myślałam o tacie. Tak bardzo chciałabym, żeby wrócił do zdrowia... Żeby wrócił do nas.

Czułam się samotna bez niego i tęskniłam za jego troskliwością, za jego żartowaniem, za jego głosem i za naszymi wieczorami, kiedy rozmawialiśmy o wszystkim i niczym za razem. Po prostu tęskniłam za nim, i czułam się, jakby brakowało w tym domu jakiejś cząsteczki. Takiego ducha domu, tego życia rozgrywającego się w nim, czy czegokolwiek. Ten dom był pusty i bezużyteczny bez jego osoby.

Do tego był Olly. Jak coś się nie daj Boże stanie, to co ja mu powiem? Przecież okłamaliśmy go z Devonem. Nasz brat nadal myśli, że tata pojechał na dłuższą delegację... To i tak cud, że jeszcze się nie zorientował, że coś jest nie tak. Jak na swój wiek, był bardzo inteligentny... Już nie raz pytał mnie gdzie jest tata, i kiedy wróci, a ja wtedy nie wiedziałam co mu powiedzieć. Widząc go płaczącego z tęsknoty za tatą, sama miałam ochotę płakać. Ja byłam prawie dorosła, a Devon miał już skończone osiemnaście lat... A Olly? Przecież on był taki mały... Potrzebował wzoru, miłości, troski, opieki... tego wszystkiego co dawał mu tata. A teraz? Nie dość, że stracił matkę, czego jeszcze do końca nie rozumie, może stracić jedyną osobę, która mu została poza rodzeństwem. Co wtedy się z nim stanie? Jak damy sobie radę bez jedynej osoby, która sprawiała, że ta rodzina jeszcze funkcjonowała... była jakimś fundamentem, filarem, który ją podtrzymywał. Przecież gdyby matka odeszła i oboje by nas nie chcieli, to trafilibyśmy do domu dziecka, a w najlepszym wypadku do rodzin zastępczych... rozdzielili by nas. I jedynie Devon, mógłby tego uniknąć i zacząć życie na własną rękę.

*                     

Około godziny ósmej, kiedy byliśmy już z Olly’m po śniadaniu, przyszła do nas Meredith. Kobieta strasznie pomagała mi w ogarnięciu domu, z załatwianiem różnych spraw z lekarzami i przede wszystkim, w pomocy z Olly’m.

- Dasz sobie radę? – spytałam zmartwiona, patrząc na jej zmęczoną twarz. Kobieta kiwnęła tylko głową i uśmiechnęła się pocieszająco.

- Na pewno Abby. Jedź już do taty – powiedziała troskliwym głosem i wzięła się za rozpakowywanie zakupów, które przyniosła.

Naprawdę doceniałam jej poświęcenie. Przez pół nocy siedziała u taty w szpitalu i pomimo zmęczenia i wyczerpania, przyszła do nas. Byłam jej za to niezmiernie wdzięczna i nie wiem, jak kiedykolwiek uda mi się spłacić ten dług.

Ubrałam ciepłe buty i czarny płaszcz. Jeszcze raz spytałam, czy na pewno mogę iść, i gdy kobieta ponownie zapewniła mnie, że tak, i że wszystko będzie dobrze, ucałowałam w czółko Olly’ego, pożegnałam się z nimi i wyszłam.

Podjechałam taksówką pod szpital. Macie czasem takie wrażenie, jakby ktoś Was obserwował? Właśnie w tym momencie, kiedy wysiadałam z taksówki i zmierzałam w stronę szpitala, miałam takie wrażenie... Było to niezwykle dziwne, ale nawet się nie rozglądałam, tylko szybko przemierzyłam krótką odległość dzielącą mnie od rozsuwanych drzwi budynku, i po chwili znalazłam się w ciepłej rejestracji na ostrym dyżurze.

Od razu nogi poprowadziły mnie do sali, w której leżał tata. Byłam już tu tyle razy, że chyba bez trudu trafiłabym z zamkniętymi oczami. Otwarłam szklane drzwi do sali i weszłam. Widząc, że z tatą jest wszystko w porządku, jakiś niewyobrażalnie ciężki kamień spadł mi z serca. Ściągnęłam płaszcz i położyłam na oparciu jednego z krzeseł. Usiadłam na moim codziennym miejscu, przy łóżku taty i patrzyłam na jego rozluźniony wyraz twarzy. Wyglądał jak by po prostu spał i zaraz miał się obudzić... może faktycznie za niedługo wyjdzie ze śpiączki?

- Cześć tatusiu – przywitałam się z nim, delikatnie się uśmiechając, choć wiedziałam, że tego nie zauważy. Ujęłam dłonią delikatnie jego dużą dłoń i zaczęłam gładzić. – U nas wszystko w porządku. Co prawda Olly często pyta się gdzie jesteś i kiedy wrócisz, prosi nas, żebyśmy do ciebie zadzwonili i strasznie tęskni, ale za niedługo cię zobaczy, prawda? Wszyscy tęsknimy... Meredith siedziała u ciebie prawie całą noc i czuwała przy tobie... To naprawdę dobra kobieta. Pomaga nam i w sumie ostatnio mam wrażenie, że tylko dzięki niej funkcjonujemy... – westchnęłam głęboko. – Olly bardzo ją polubił. Traktuje ją trochę nawet jak ciocie. – Uśmiechnęłam się na myśl o młodszym bracie. – Mam nadzieję, że szybko do nas wrócisz i wszystko będzie jak dawniej. Strasznie za tobą tęsknimy, tatusiu. Proszę... nie daj długo na siebie czekać. Potrzebujemy cię...

To jak okropnie czułam się mając w głowie wczorajsze przemyślenia, nie dawało mi spokoju. Opowiedziałam tacie o całej reszcie, nieco mniej ważnych rzeczy, przeczytałam nową gazetę, jak co dzień, aż zatrzymałam się na przedostatniej stronie, i zamilkłam. Na dość sporym, jednak nieco rozmazanym zdjęciu, zobaczyłam siebie i Harry’ego.

Z wczoraj.

Wychodzących z kliniki.

O cholera! Przeczytałam nagłówek i zabrakło mi słów. Przez moment po prostu nie oddychałam, łącząc litery w słowa, i słowa w zdania, jakbym nie potrafiła tego robić, i próbowała się upewnić, że dobrze przeczytałam temat artykułu.

„Dziewczyna Harry’ego Styles’a w ciąży!” – trzęsącymi dłońmi, rozwinęłam nieco bardziej gazetę i zabrałam się za czytanie dość obszernego artykułu poniżej zdjęcia.

„Jak wiadomo, najmłodszy członek z najbardziej rozpoznawalnego boybandu na świecie, Harry Styles (19 l.) od dłuższego czasu mówi, że jego serce jest zajęte a ostatnimi czasy, udało nam się przyłapać go z wybranką serca i dowiedzieliśmy się, że jest nią młodsza o dwa lata, Abigail Turner (17 l.). Powyżej tego artykułu, znajduje się zdjęcie zrobione przez jednego z naszych fotoreporterów, przyłapujące parę na opuszczaniu prywatnej kliniki. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że klinika ta, jest najbardziej rozbudowaną w Londynie, specjalizującą się w ginekologii i położnictwie. Para w dość dobrym humorze opuściła klinikę, i udała się potem na obiad. Warto również dodać, że Abigail, z dopasowanych ubrań, wybrała nieco większe, ewidentnie zasłaniające rosnący brzuszek (zdj. poniżej). Czy więc Harry Styles i jego dziewczyna spodziewają się dziecka? Czy może jest to związane z promocją nowego singla zespołu One Direction, promującego nowy album, o zachęcającej nazwie ‘Best Song Ever’? Myślę, że przekonamy się już niebawem!”

Ledwo przeczytałam ostatnie zdanie i poczułam jak robi mi się słabo. Wiedzą. Media dowiedziały się o naszej wizycie w klinice i teraz, na każdym kroku, będzie za nami latać chmara fotoreporterów. Harremu nie dadzą spokoju na wywiadach i w końcu wszystko będzie trzeba potwierdzić... Przecież nie da się logicznie wytłumaczyć faktu, że byliśmy w klinice, a mój brzuch z miesiąca na miesiąc robi się coraz większy... Nie będę też całymi dniami siedzieć w domu, próbując przez kilka miesięcy schować się przed ludźmi. I tak wcześniej czy później się dowiedzą... „O mój Boże...”

Ledwo wstałam i poczłapałam na korytarz. Było mi naprawdę słabo... Podeszłam do automatu z ciepłą i zimną wodą i nalałam sobie cały plastikowy kubeczek zimnej wody, którą wypiłam prawie duszkiem. Usiadłam na krześle na korytarzu i moje myśli zajęła teraz tylko ta jedna sprawa. To, że świat dowiedział się o ciąży... Boże. To nie miało być tak... przez jakiś czas chcieliśmy utrzymać to jeszcze w tajemnicy... Teraz nie będziemy mieć chwili spokoju. Spokoju, który jest nam potrzebny.

- Hej Abby – usłyszałam ten ochrypły, tak dobrze znany mi głos i podniosłam niepewnie głowę.

- Cześć... co tu robisz? – spytałam trochę zaskoczona, choć tak w głębi siebie, właśnie teraz go potrzebowałam i dziękowałam mu z całego serca za to, że się pojawił. Chłopak usiadł obok mnie i pocałował na przywitanie.

- Przyszedłem do twojego, ale zastałem tylko Meredith, Olly’ego i Devona, który przyjechał tam niedługo przede mną, i powiedzieli mi, że Ciebie nie ma, i jesteś w szpitalu. Wsiadłem więc w samochód i czym prędzej przyjechałem – powiedział skanując wzrokiem moją twarz. – Abby, co się stało? – jego mina nieco zrzedła, kiedy zobaczył mój nastrój. Nic nie powiedziałam, tylko podałam mu nieco pogniecioną gazetę. Harry momentalnie wyrwał mi ją z rąk i zaczął czytać artykuł. Po chwili zaczął cicho kląć pod nosem, i rzucił ją na bok, jak jakiś najgorszy śmieć. – Cholera – warknął i schował twarz w dłoniach. Wstał i nerwowo przeczesał dłonią włosy. Przyglądałam mu się uważnie. Ani trochę nie był zadowolony tym co przeczytał i jego reakcja była mało powściągliwa. Szczerze powiedziawszy, wyglądał tak, jakby zaraz miał znaleźć gościa, który zrobił te zdjęcia i napisał artykuł, i obić mu we wściekłości szczękę.

- Harry... – szepnęłam niepewnie. Nie wiedziałam czego mogę się po nim spodziewać. Nie wiem, czy kiedykolwiek widziałam taką złość w jego zielonych tęczówkach, które nieco pociemniały.

- Przepraszam, kochanie... – podszedł do mnie i kucnął naprzeciwko biorąc moje ręce w swoje duże, ciepłe dłonie. – Nie bój się... poradzimy sobie z tym... jeszcze nie wiem jak, ale na pewno damy radę – powiedział patrząc na nasze złączone dłonie i pokiwał delikatnie głową, jakby sam chciał się do tego przekonać. – Wracamy do domu? – spytał podnosząc głowę i patrząc na mnie. Widziałam to zmartwienie na twarzy, jakby bał się, że ten artykuł w jakiś sposób mnie złamał psychicznie. On jak chyba nikt, wiedział ile ostatnio przeszłam... wiedział jak już jestem wyniszczona przez sprawę z tatą, opiekowanie się domem i Olly’m, ciążę i wszystkie problemy. Podniosłam rękę i pogładziłam delikatnie jego policzek. Zmusiłam się do uśmiechu i popatrzyłam w piękne zielone tęczówki, w których się zakochałam od pierwszego wejrzenia.

- Harry, wszystko jest w porządku. Naprawdę – uśmiechnęłam się nieco szczerzej. – Możemy powoli się zbierać. – Wstałam z krzesła i udałam się do sali, żeby pożegnać się z tatą i pozbierać swoje rzeczy.

Podeszłam do łóżka i ucałowałam tatę w czoło. Poprawiłam mu poduszkę pod głową i uśmiechnęłam się.

- Pa tatusiu, ja już się zbieram. Do zobaczenia. – Udałam się w kierunku okrągłego stolika, stojącego przy przeciwległej ścianie i pozbierałam z niego rzeczy jak telefon i inne, które wrzuciłam do torebki. Harry wziął mój czarny płaszcz i pomógł mi go założyć. Pozapinałam rząd guzików i zawiesiłam małą torebkę na ramieniu. Odwróciłam się i jeszcze raz spojrzałam na tatę. – Kocham cię, tatusiu – szepnęłam się i zwróciłam do drzwi, które otwierał przede mną Harry. Już miałam wyjść, ale zatrzymałam się w pół kroku, kiedy usłyszałam bardzo głośne pikanie aparatury. Moje serce dosłownie się zatrzymało i odwróciłam się gwałtownie spoglądając na tatę, leżącego na szpitalnym łóżku i aparaturę rozstawioną dookoła, której wskaźniki dosłownie szalały.

Wszystko zaczęło się dziać jak w zwolnionym tempie. Zaczęłam krzyczeć, kiedy do pokoju wbiegły pielęgniarki i lekarze, zaalarmowani dźwiękiem piszczących urządzeń. Z moich oczu poleciały łzy zamazujące mi prawie cały obraz.

Chciałam tam pobiec, ale jedna z nich wyprosiła mnie za drzwi. Próbowałam się wyszarpać i tam wejść, ale silne ramiona Harry’ego trzymały mnie całą i nie miałam z nimi nawet szans. Widziałam przez szklaną szybę, jak wszyscy zebrali się dookoła łóżka. Jeden z lekarzy zaczął wykonywać masaż serca, a pielęgniarka odłączyła dużą rurę idącą od jego ust, i do małej rureczki, która najprawdopodobniej znajdowała się w gardle, podpięła duży niebieski, gumowy worek, którym miarowo wdmuchiwała powietrze do płuc. Lekarka chwyciła stolik na kółkach, stojący przy lewej ścianie i popchnęła go tak, że znajdował się zaraz obok łóżka. Inna pielęgniarka położyła w dwóch miejscach silikonowe podkładki. Lekarka uruchamiała maszynę i po chwili wzięła dwie elektrody do rąk i naładowała je.

- Czysto – krzyknęła, i wszyscy podnieśli ręce, a ona przyłożyła elektrody w miejsce silikonowych podkładek i nacisnęła na nie, co spowodowało, że ciało taty wygięło się pod wpływem silnego impulsu, i z powrotem opadło bezwładnie na łóżko. Ten widok tylko wzmógł mój napad histerii. Lekarz ponownie wrócił do masażu serca, ponieważ aparatura nadal głośno piszczała. Nie mogłam tego znieść i mój płacz przemienił się w głośny szloch. Błagałam Boga w myślach, żeby dał mu żyć. Żeby ta kolejna reanimacja przyniosła skutek. On nie może umrzeć! Nie może nam tego zrobić! Miał być silny... miał żyć, dla nas...

Historia zatoczyła koło i bezwładne ciało znów wygięło się w łuk, pod wpływem impulsu elektrod, co nadal nie przywróciło akcji serca.

- Podajcie epinefrynę! Już! – krzyknął lekarz, który znów powrócił do masażu. Pielęgniarka stojąca obok niego podbiegła do szuflad i wyciągnęła z niej strzykawkę, której zawartość wstrzyknęła przez wenflon do żyły.

- Tętno spada do minimum. Zaraz go stracimy – poinformowała wszystkich kobieta.

- Ładuję do trzystu. – Lekarka znów naładowała elektrody i po usunięciu się wszystkich, przyłożyła do klatki piersiowej taty.

Przez kolejne kilkanaście minut, po podaniu kilku strzykawek adrenaliny, po ciągłym masażu serca i kilku elektrodach, zmęczeni już lekarze odłożyli sprzęt i jeden z nich zaprzestał masażu serca. Wyłączył pikającą aparaturę, na której widać było długą, ciągnącą się, prostą linię.

- Czas zgonu... – zerknął na zegarek na ręce – 13.57. – jedna z pielęgniarek zapisała to w karcie i odłożyła na bok.

Czułam jak moje mięśnie wiotczeją i osuwam się na ziemię. Gdyby nie silne ramiona Harry’ego, które mnie podtrzymały, chyba bym zemdlała.

- Nie, nie, nie... to nie może być prawda – jęknęłam histerycznie i kiwałam na boki głową nie mogąc uzmysłowić sobie tego, co się właśnie stało. – Nieee! On żyje! On żyje, a to jest pieprzony sen – krzyknęłam i próbowałam wyszarpać się z uścisku Harry’ego, ale on tylko jeszcze bardziej zgarnął mnie w objęcia.

- Przykro mi, skarbie... – szepnął złamanym głosem.

- Nie, Harry. Puść mnie! Muszę tam wejść, rozumiesz? Masz mnie natychmiast puścić! – krzyknęłam przez łzy.

- Nie Abby, nie puszczę cię – powiedział siląc się na spokojny głos.

- Puść mnie do cholery, rozumiesz? Czy mam mówić do Ciebie po chińsku, żebyś zrozumiał? – warknęłam. – Chcę... ja chcę go zobaczyć. Ja muszę... – wstałam gwałtownie, ale znów prawie upadłam. Harry mnie złapał i pomógł mi wstać. Podtrzymując mnie, pomógł mi wejść do sali, a ja na widok bladego ciała taty i jego siniejących ust wpadłam w jeszcze większy płacz.

Jak mógł? Jak mógł nas zostawić?! Przecież był silny... miał z tego wyjść. Głowa zaczęła mnie boleć od nieustającego płaczu. Harry obrócił mnie i wpadłam w jego ramiona. Objął mnie mocno nic nie mówiąc, a ja płakałam w jego tors.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że już nigdy go nie przytulę... Że już nigdy nie usłyszę jego głosu, ani śmiechu. Już nigdy nie będę do niego mogła pójść po radę. Że nigdy nie zobaczy swojego wnuka.

Nigdy.

To już koniec.

Rozrywający ból w klatce piersiowej sprawiał, że ciężko było mi oddychać. Cała moja twarz zalana była łzami. Dusiłam się, świadomością, że on nie żyje. Nie mogłam przestać, tylko z sekundy na sekundę jeszcze bardziej się nakręcałam. Cały mój wewnętrzny świat, który utrzymywał się jeszcze na nadziei, która mi pozostała, zawalił się na raz, niszcząc przy okazji dosłownie wszystkie małe cząsteczki radości, która to podtrzymywała. Jedyne co teraz chciałam, to zamknąć się i płakać.

________________________

I jak wrażenia? Spodziewaliście się tego, czy jednak udało nam się was zaskoczyć? 

Dziękujemy za wszystkie miłe komentarze. To naprawdę daje niezłego kopa do pisania :) 

Do następnego! x

EDIT! 
ZE WZGLĘDU NA WIELE NIEAKTYWNYCH KONT ODŚWIEŻAMY ZAKŁADKĘ INFORMOWANYCH. PROSIMY WSZYTSKICH ZAINTERESOWANYCH O WEJŚCIE I KOMENTARZ!

Bardzo chciałabym Was zaprosić również na swojego drugiego bloga - CLICK