# 37

Serce w piersi łomotało mi jak szalone, sekundy dłużyły się a ja byłam już w trzecim z czterech stadiów załamania nerwowego. Zaczęłam się zastanawiać, czy ja naprawdę jestem taka głupia? Co mnie podkusiło, żeby tutaj przychodzić ?! Postanowiłam wziąć się w garść. Objęłam mocniej Malucha, po kilkunastu sekundach usłyszałam, jak drzwi się otwierają. Już przygotowałam swoją twarz do powitania znajomej osoby, która stała po drugiej stronie drzwi.

- Abigail?! - Przede mną pojawił się zaspany nieco Lou, ehh głupia ja, pewnie odsypiają po trasie.

- Cześć Louis'ie. - Uśmiechnęłam się szeroko a on natomiast zawiesił wzrok na Małym - Mogę wejść?

- Jasne, wchodź! - Zawołał radośnie i wpuścił mnie do środka. - Eyy nie przypominam sobie, ale czy Harrold zrobił ci dzieciorka ? - Podrapał się po karku i poczerwieniał. Normalnie gdybym miała jakąś gazetę pod ręką to sprałabym go po tym pustym łbie, ale za bardzo go lubię.

- Ty, ja nie jestem zaden dziecior ! Jestem Olly, jej blat i ochloniasz. Więc lepiej uwazaj chłopcyku. - Oznajmił Mały a mina Louis'a była jednym wielkim "Are U fucking kiding me ?!"

- Boże, już go uwielbiam ! - Tomlinson pisnął cieniutkim głosikiem i wziął Olivera na ręce. - Cześć Olluś, jestem wujek Louis.- Mały wyszczerzył się i wtulił w szyję pasiastego. Tak to jest jak swój swojego pozna. Lou już zdobył sobie względy Ollka.
- Hej, hej Lou. A jak wczoraj na dywaniku u menago, rozwaliłeś lustro ? - Uśmiechnęłam się cwaniacko.
- Jaa ? Nic z tych rzeczy, byłem grzeczniutki. - No i proszę, mamy kłamstwo.

- Emm Hazz jest u siebie ? - Spytałam rozglądając się po opustoszałym wnętrzu, w oczy rzucała się tylko sterta walizek.

- Tak, idź. Zajmę się Małym. - Obaj zniknęli w pomieszczeniu, które jeszcze nie do końca znam. Ucieszyłam się, że Oliver'a mam z głowy mam nadzieję, że z Louis'em nic nie wykombinują, bo obaj mają charakterki. Wspięłam się po schodach bardzo cicho, domyślam się, że reszta domowników może właśnie spać. Podeszłam do drzwi, które miały prowadzić do czterech ścian Harolda. Rozmawiał przez telefon. I teraz postawiłam sobie pytanie. Podsłuchać czy wejść do pokoju ? Mówił wyraźnie więc szanse na usłyszenie nawet przez drzwi były dość duże. Przystawiłam ucho do białej ścianki i wstrzymałam oddech.

- Noo .. przecież mówię ... ona wie... nie wiem skąd ale wie... trzeba było myśleć zanim do tego doszło... boję się... tak ... nie chcę tego zniszczyć ... przymknij się ... kocham ją ! - Ostatnie słowa wypowiadał  nerwowo, nawet nie wiecie jak bardzo chciałabym wiedzieć o czym i z kim rozmawia. Jednak gdzieś w głębi przeczuwałam, że może to być Diane, tak mówiła mi intuicja. - Między nami niczego nie ma, daj mi spokój, jestem szczęśliwy ... nie ...odwal się Diane !- Teraz byłam już pewna, rozmawiał z moją matką. Stłumiłam w sobie krzyk, zadrżałam kiedy drzwi z naprzeciwka otwarły się a z pokoju wyszedł półnagi Malik, cholera, czy ja zawsze muszę widywać tego faceta w bokserkach ?! Kiedy mnie zobaczył omal nie wpadł na ścianę, no tak. Kucam z przystawionym uchem do ściany.

- Co do licha ?! - Warknął.

- Shh ! - Podeszłam do niego i położyłam mu palec na ustach. - Błagam cię. - Jęknęłam płaczliwie. Skinął lekko głową i zniknął za drzwiami łazienki. Ten gest wiele dla mnie znaczył, mógł przecież zacząć się drzeć i zdradzić moją pozycję, ale nie zrobił tego. Przecież jak się kogoś nienawidzi to jest się bezwzględnym i we wszelakie możliwe sposoby dąży się do zniszczenia tej osoby. Mam rację ? Rozmowy u Styles'a ucichły, dopiero teraz mogłam wkroczyć. Zapukałam, kiedy otrzymałam pozwolenie na wejście niepewnie uchyliłam drzwiczki. 

- Cześć Harry. - Uśmiechnęłam się do niego. Chłopak nie odpowiedział. Stał jak słup soli i wpatrywał się we mnie ze zdziwieniem, nawet nie mrugał. Doskoczył do mnie i mocno zamknął w objęciach. Im bardziej wdychałam jego zapach, tym bardziej chciałam pozostać w jego ramionach. Położyłam dłoń na jego torsie i delikatnie odsunęłam od siebie, zdziwił się. - Usiądź proszę. - Powiedziałam, gdy już otwierał usta. Nie teraz Haroldzie, teraz mówię ja. Usiadł na miękkim materacu, mam nadzieję, że mógł wywnioskować z mojej miny, że dobrze to się nie zapowiada. Spacerowałam po pokoju, i zbierałam w sobie myśli. Obserwował każdy mój ruch. 

- Na początku wydawało mi to się jednym wielkim stekiem bzdur. - Roześmiałam się pod nosem, pokiwałam głową, kontynuowałam. - Nie dopuściłam do siebie takiej myśli, ale teraz jestem tego pewna.

- Możesz jaśniej ? - Wtrącił, przełknęłam ślinę, a on przestał spoglądać na moją twarz. Zawiesił wzrok na swoich dłoniach, którymi nerwowo się bawił. 

- Zapytam wprost. Łączy cię coś z moją matką ? - Oparłam się o ścianę, poczułam, że moje policzki są mokre. Mimowolnie łzy płynęły coraz szybciej i nie mogłam nad tym zapanować. - No odpowiedz. - Krzyknęłam krztusząc się łzami. - No gadaj. - Wrzasnęłam a z mojego gardła wydobył się ryk.

- Abigail spokojnie. - Zrobił krok w moją stronę.

- Spokojnie ? Czy ty się słyszysz człowieku ? Jak mam być spokojna, lepiej by było gdybyś teraz mi wszystko powiedział. - Wyjęłam z kieszeni zwinięte fotografie i rzuciłam na podłogę. - Masz mi coś do powiedzenia ? - Prychnęłam, kucnął i zaczął wertować papier fotograficzny. 

- Daj mi to wszystko wytłumaczyć. - Podniosłam się na równe nogi.Uznałam, że to nie ma sensu i odeszłam. Byłam już przy drzwiach, kiedy nagle przemówił. -To już dawno skończone. - Wdech wydech, oddychaj Abby. - Boże. - Chwycił się za głowę. - Abbs - Położył dłoń na moim  ramieniu, szybko ją strąciłam.

- No dotykaj mnie. - Syknęłam i wymierzyłam mu siarczysty policzek. Z impetem odwróciło mu głowę. Nastawił prawy.

- Bij, zasłużyłem. - Szczęka mi opadła, rozmasowałam pulsujące skronie.

- Co ty myślisz, że przyszłam żeby cię tu okładać ?! W jakim ty świecie żyjesz ?! Może i mam te siedemnaście lat ale z pewnością jestem od ciebie dojrzalsza "Panie Dorosły." - Wykrzyczałam mu w twarz. 

- Nie krzycz, błagam. - Jęknął płaczliwie.

- Jak mam nie krzyczeć ? Posuwałeś moją matkę debilu ! Może mam ci jeszcze podziękować za to, co? A może specjalnie zająłeś się mną, żeby być bliżej niej ? - Zaśmiałam się szyderczo. - Aaa, albo wstydzisz się przed chłopakami ? Trzeba było myśleć o tym wcześniej, zanim wsadziłeś jej durnego fiuta do dupy !

- Abigail. Nie wiedziałem, że to twoja matka... Nie znałem cię jeszcze wtedy. - Wziął głębszy oddech a ja poczułam jak osuwam się po ścianie. Podkuliłam nogi pod brodę, płakałam. - Twoje podejrzenia są zgodne z prawdą.

- Dziękuję za rozwalenie rodziny, Harry. - Pociągnęłam nosem i pośpiesznie wstałam. - Droga wolna, startuj do mojej matki. Masz szansę. - Poklepałam go po ramieniu, zawiesiłam głos i opuściłam głowę , wybiegłam z pokoju.
Był szybszy, wyprzedził mnie i zatarasował drogę.

- To nie tak. Abby, proszę. Wysłuchaj mnie. - Stanęliśmy na schodach a w tym momencie zwróciliśmy na siebie uwagę chłopców, którzy siedzieli w salonie i zabawiali Oliver'a. Momentalnie przenieśli wzrok na naszą dwójkę.

- Nie mów tak do mnie. Tak mogą zwracać się do mnie tylko przyjaciele a ty już dawno straciłeś ten przywilej. ! - Zaczęłam histerycznie krzyczeć. 

- To koniec? - Spytał przybliżając swoją twarz do mojej. Milczałam. - To koniec ?- Powtórzył nerwowo pytanie i chwycił mocno moje nadgarstki. Zabolało. 

- Puść idioto, to boli. - Wyszarpałam się i podbiegłam w stronę Louisa, który trzymał Oliver'a na kolanach. Wstydziłam się spojrzeć chłopakom w twarz, bałam się pogardliwego wzroku Malika oraz współczującej reszty. Olluś płakał, on nie znosi krzyków.- Patrz co zrobiłeś - Syknęłam w jego stronę, wzięłam malca na rączki i zaczęłam bujać.

- Shhh. Shh. Olluś wszystko okej. My tylko rozmawialiśmy, shhh. - Gładziłam go po główce, przytkałam mu jedno uszko i powiedziałam. - A wam chłopcy radzę raczej pilnować matek, on lubi posuwać takie hot mężatki.- Zanim ugryzłam się w język wypaliłam, coś czego chyba będę żałowała. Jak na znak wybauszyli oczy, Styles siadł sobie na schodku i zaczął płakać ... na litość na pewno mnie nie weźmie, mógł myśleć o konsekwencjach. 

- Miło mi było was poznać, szkoda, że nasza znajomość kończy się w ten sposób. - Pociągnęłam nosem i rozszlochałam się na dobre, nie zwlekając dłużej opuściłam dom One Direction, raz na zawsze.

~~*~~ 

Przez ten jeden ułamek sekundy świat moich wartości załamał się. Jestem wściekły, że kiedyś doszło do czegoś takiego. Alkohol niczego nie tłumaczy, mogłem tyle nie pić. Przez moją głupotę straciłem .. już chyba na dobre mój mały skarb, Abigail. Dziewczynę o niewyobrażalnie dobrym sercu, zdrowym rozsądku i... wrażliwości. 

- Cholera !- Uderzyłem z całej siły pięścią w ścianę. Obiecywałem, że będę ją chronić, że nigdy nie będzie przeze mnie płakać, nienawidzę się.

- Masz nam coś do wyjaśnienia ? - Podniosłem wzrok. Liam spoglądał na mnie z ukosa. Co teraz czuję? Smutek, ból i rozdarcie wewnętrzne. Jak mam teraz funkcjonować? Jak ona ma funkcjonować? Byłem wściekły na siebie, że doprowadziłem Abigail do takiego stanu. Żałowałem tego, że akurat teraz to ujrzało światło dzienne.

- Czy ona mówiła prawdę ? No wiesz... ty i jej matka ? - Pyta Lou kładąc ręce na biodrach, otoczyli mnie a ja miałem ochotę zakopać się pod ziemię, żyć w symbiozie z kretami i egzystować dzięki właściwościom soli mineralnych zawartych w glebie.

- Harry, no mów. - Blondyn usiadł obok i mnie objął. Niall właśnie taki jest, nie naskoczy  z góry, nie przekreśli od razu. Spojrzałem załzawionymi tęczówkami na Irlandczyka. Wtuliłem się w jego ciepłą pierś i płakałem, wyłem jak dziecko. Nie będę umiał żyć z poczuciem, że Abb jest smutna z mojego powodu.

- Płacz tu nic nie pomoże. -  Westchnął Li i podał mi szklankę z wodą. Zastanawiałem się gdzie jest Zayn jak go potrzebuję... ale z tym chłopakiem kontaktów nie mam za dobrych. To znaczy ... jest moim przyjacielem, ale ... ehhh sam nie wiem. Nie pora teraz na to. - Opowiedz nam Harry, pomożemy ci w tym, ale musimy znać prawdę.- Otarłem koniuszkiem rękawa łzy i zacząłem mówić. Wszystko od początku.

- Zaczęło się na MTV Awards, pamiętacie jak ot co nagle zniknąłem po After Party ? - Pokiwali zgodnie głowami. - No, to już wiecie gdzie byłem. - Skrzywiłem się. - Wlałem w siebie niezliczoną ilość procentów , no a później ... Ygh nawet nie wiecie jaki szok przeżyłem rano. Nie wiedziałem gdzie jestem i w ogóle. Ona się do mnie kleiła, i w ogóle. Później na imprezie u Simon'a wtryniła się przed obiektyw i pozowała ze mną, no przecież nie mogłem jej odepchnąć i kazać się wynosić na oczach innych. Myślałem, że to było ot co jednorazowo a ona zaczęła za mną wydzwaniać, doczepiła się jak rzep psiego ogona. Z tego wszystkiego założyłem konto na jednym z czatów, tak dla odreagowania. Szukałem zrozumienia.

- Boże. - Jęknął Niall. - Hazza miałeś nas, przyjaciół.

- Wstydziłem się wam przyznać do czegoś takiego. - Zamilkłem a po chwili kontynuowałem. - I tak poznałem Abigail. No a resztę to już sami wiecie. - Machnąłem ręką i odmaszerowałem do siebie. Czułem się potwornie. Nie zdziwiłbym się jeśli Abigail nie odezwałaby się do mnie już nigdy. Tak ją kocham ...

~~~~~~
Jest cień szansy, że wyrobię się z kolejnym rozdziałem jeszcze dzisiaj ale musi być duuuuużo fajniusich komentarzy :D
~~~~~~

 I jak wrażenia po dość tragicznym rozdziale ? 

Jak myślicie ? Jak zachowa się Abigail, co z sobą pocznie ? 

A może zechce zakończyć swoje istnienie ? 

Jak opowie o tym rodzinie ?

Tego dowiecie się w następnym rozdziale na który serdecznie zapraszam.

~~~~~~

Kochani, jeśli macie jakieś pytania do postaci tytułowej zapraszam na ASK'a Abigail 

 -> http://ask.fm/AbigailOfficial <-

Właśnie tam możecie zadać mi pytania a także wybiec ciekawym nosem w przyszłość.

Serdecznie proszę o komentarze.

Zapraszam na TT. @czekajkinga

Oraz Facebook'a . Kinga Karolina Czekaj

Piszcie śmiało, nie gryzę. A kto pyta nie błądzi i wie więcej !

Do następnego - Mrs.Styles xx
Next + /-25 komentarzy