# 45

Przekroczyłam próg pokoju zatrzaskując drzwi kopnięciem stopy. Malik leżał kompletnie rozwalony na łóżku. W dłoni tlił się żarzący się papieros. Przyznam, że widok jego roznegliżowanego torsu w połączeniu z dymem papierosowym był bardzo pociągający. Przez chwilę siedział nieruchomo, jednak przerwałam tą ciszą  nagłym kasłaniem.
- Malik, weź zgaś to cholerstwo. - Wykasłałam na jednym wdechu siadając na skraju miękkiego materaca. Zgasił moje utrapienie w popielniczce i uśmiechnął się promiennie. - No od razu lepiej. - Skonfrontowałam nasze spojrzenia. Ten chłopak magnetyzował mnie swoim urokiem, kruczoczarna czupryna nawet rano wygląda idealnie, ciemna karnacja i połyskujące bielą w pięknym uśmiechu zęby. Czy byłam gotowa na miarę skosztowania zakazanego owocu rodem z Eden ? Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się niemrawie. Tak, byłam gotowa popełnić grzech.
- Abbs, wszystko dobrze ? - Spytał delikatnie widząc moje "odłączenie się".
- Tak, tak. Zamyśliłam się, przepraszam. - Poprawiłam pośpiesznie i założyłam kosmyk grzywki za ucho. Zerwał się z łóżka i ukucnął przede mną kładąc ciepłe dłonie na moich kolanach.
- Na pewno ? - Delikatnie przesunął wierzchem dłoni po moim rozpalonym policzku, lokując spojrzenie w moich tęczówkach.
- No dobra, nie. - Zaśmiałam się cicho. - Boo.. boo.. - Zakłopotana opuściłam wzrok.
- No popatrz, na mnie. Nie jestem chyba taki straszny, nie ? - Uśmiechnął się pod nosem unosząc przy tym dwoma palcami mój podbródek.
- Wiesz... - Westchnęłam zbierając w sobie siły. - Dlaczego tak właściwie mnie nie lubisz ? - Wymamrotałam cichutko. Podniósł się z klęczek do pionu i usiadł obok mnie. Palcami dłoni delikatnie smyrał mnie po udzie, miał tak gładkie dłonie. Wydawał się być nieco zaskoczonym tym pytaniem.
- Dlaczego tak sądzisz ? - Spytał w tajemniczym uśmiechu, odwróciłam na bok głowę, nasze spojrzenia skrzyżowały się.
- Oh Zayn, nie żartuj sobie. - Westchnęłam. - Uświadamiałeś mnie o tym na każdym kroku. Cokolwiek bym się nie odezwała, ty musiałeś dodać ciętą uwagę. - Spojrzałam na niego z wyrzutem. - Ten arogancki Malik wcale nie jest taki fajny. - On nie wydawał się być tym jakoś szczególnie zaskoczony. Milczał i pozwalał mi mówić. - Cały czas zastanawiałam się co ja ci takiego zrobiłam. Boo.. - Niespodziewanie przymknął moje usta pocałunkiem. Onieśmielił mnie, przybliżając swoje ciało bardziej. Objęłam jego twarz dłońmi, pogładziłam kciukiem brodę, na której krył się dwudniowy zarost. Dało się wyczuć dym papierosowy na jego wargach, mimo to pachniał ... mężczyzną. Przylgnęłam do niego, uniósł moje biodra i posadził mnie na swoich kolanach. Czułam jego dłonie na swoich plecach, co jeszcze bardziej mnie pobudzało. Przerwałam pełen namiętności pocałunek i z całej siły wtuliłam się w jego tors. Potrzebowałam bliskości, ciepła, chciałam czuć się kochana, potrzebna. Chciałam żyć. Usta zaczęły wędrować po mojej szyi, nie mogłam się powstrzymać i wydawałam z siebie ciche wzdychanie. Odchyliłam głowę w tył i wplątałam palce w jego włosy.
- Normalnie, jak ktoś mi tak robi to się wściekam, ale ty możesz.- Wymamrotał nie przerywając zabawy z mą szyją, uśmiechnęłam się pod nosem. Właśnie zostałam uhonorowana możnością dotykania boskiej czupryny Malik'a. Postanowiłam nie być mu dłużna, delikatnie odsunęłam go od siebie, z niechęcią przerwał wcześniejszą czynność. Pchnęłam go na materac w dalszym ciągu na nim siedząc i przy okazji przeczesując dłońmi jego włosy, no co ? Skoro zyskałam pozwolenie to mogę. Pochyliłam się i zaczęłam obcałowywać jego umięśniony tors i pieszcząc każdy skrawek ciała.
- Cholera - Warknął co spowodowało, że oderwałam się od niego. Do uszu dobiegł mi znajomy dzwonek. - Kurwa. - Sięgnął ręką po telefon, spojrzał na wyświetlacz.
- Kto dzwoni ? - Powiedziałam cicho, obrócił telefon w moją stronę, zamarłam. ' Harry dzwoni... '. - Malik, mnie tu nie ma !. - Wysapałam głośno, skinął głową. Przyłożył komórkę do ucha uspokajając mnie przy tym łagodnym uśmiechem. Podniósł się i usiadł, chciałam nasłuchiwać więc przytuliłam się do jego pleców.
- No siema Harold. - Zaczął wesoło. - Jak ci życie mija ? - Zerknął na mnie porozumiewawczo.
- Mnie ? Chujowo ... Sam wiesz zresztą. - Przygnębiony głos Loczka obijał się echem o moje uszy. - Kiedy wracasz ? A tak właściwie to co z Saafą, potwierdzona ta ciąża ? - No dobra, teraz to już konkretnie nie mam pojęcia o czym mówią. Posłałam mu pytające spojrzenie, wyszeptał bezgłośnie "wszystko ci wytłumaczę", położyłam podbródek na jego silnym ramieniu i wdzięcznie dałam mu buziaka w policzek.
- Nieee, była u lekarza, drobne nieporozumienie. Takie tam. - Machnął ręką. - Wiesz, te małolaty. - Zaśmiał się na rozładowanie atmosfery.
- Dobra, chociaż tyle. Ciąża w tym wieku to, wiesz .. lekka przeginka. No nic Malik, nie przeszkadzam a sam idę się dalej użerać z Gemmą. Trzymaj się. - Gemma ? Jaka do cholery Gemma ? Już zdążył się pocieszyć ?! Zakończył rozmowę a ja trwałam tak w osłupieniu .
- Co jest malutka ? - Malik pomachał mi ręką przed oczami. Przeturlał nas skutecznie, teraz on górował nade mną.
- Zayn, kto to jest Gemma ? - Wypaliłam nieświadomie.
- Gemma ? - Uśmiechnął się pod nosem. - Ge to jego siostra. Ahh zapomniałem o wyjaśnieniach. Ciąża Saafy, mojej siostry była tylko przykrywką, żebym mógł tu przyjechać. - Szepnął lustrując moje tęczówki. No to wiem o nim tyle, że ma siostrę i mieszka w Bradford, ohh jak my się znamy.
- To jechałeś tu z jakimś zamierzeniem ?- Uniosłam podejrzliwie brew.
- Może tak, a może nie ? - Droczył się, przybrał na twarz zawadiacki uśmieszek. Przyciągnęłam go mocniej do siebie. I dłońmi gładziłam go po nagich plecach, był tak umięśniony.
- Kochanie, trzeba było więcej tweet'ować. - Pokiwał brwiami. - Namierzyłem cię i to bez większego problemu. - Opadła mi szczęka. W tym momencie złożył na moich ustach najsłodszy pocałunek jaki kiedykolwiek dostałam. - Szukałem, szukałem i znalazłem. - Uśmiechnął się triumfalnie. Nie przedłużając pozwoliłam sobie skraść jeszcze jeden pocałunek, kiedy znowu.. oh nie. Odepchnęłam go od siebie i jak szalona pobiegłam do łazienki. Zwymiotowałam.
- Boże, Abbs może ty coś zjadłaś nieświeżego . - Odwróciłam się, siedział na pralce i spoglądał na mnie ze współczuciem.
- Taa... no co ty, to nie od jedzenia. Moje życie to ostatnio gruby melanż. - Wyszczerzyłam się i zaczęłam płukać solidnie twarz.
- Abss poczekaj, przyniosę ci świeży ręcznik, wykąpiesz się. Co ty na to ? - Uśmiechnął się kiwając brwiami.
- Aha ! - Prychnęłam i parsknęłam śmiechem. - Czyli kulturalnie dajesz mi do zrozumienia, że śmierdzę? - Spytałam lustrując dokładnie jego ciało na miarę greckiego herosa. Zniknął za drzwiami łazienki by po chwili powrócić tutaj z różowym ręcznikiem i jak mniemam rzeczami na przebranie, o jak milusio.
- Trzymaj. - Wręczył mi. - Będę czekać na dole. - Uśmiechnął się lekko i zniknął za drzwiami. Głośno westchnęłam. Upewniłam się czy faktycznie już poszedł i zaczęłam się rozbierać, choć roboty nie miałam dużo. Zdecydowanie długi, gorący prysznic dobrze mi zrobił, poczułam się jak nowo narodzona. Dokładnie wytarłam ciało i z przymusu musiałam włożyć na siebie stary komplet bielizny. Zerknęłam na ubrania jakie mi przyniósł. Luźna koszulka z Guns'n Roses, no tak widywałam go w niej często i znacznie damskie spodnie, ah tak... przecież mówił, że ma siostrę. Wyboru nie miałam, nałożyłam na palca pastę do zębów i tak musiałam sobie radzić, efekt ? Zadowalający. Zeszłam na dół, tam już czekał na mnie ubrany Zayn. Zdziwiłam się, że tu tak pusto.
- Są u dziadków, spokojnie.- Roześmiał się widząc moje zakłopotanie. Zerknęłam na naścienny zegarek, cholera jasna, godzina dwunasta !
- Jeju, Zayn ciotka mnie zabije ! - Zerwałam się jak szalona na górę, chwyciłam w ręce szpilki a sukienkę przewiesiłam przez ramię. Mocno go przytuliłam i wybiegłam z domu.
Dwie godziny później
Moja ciocia, no cóż, lepiej być nie mogło. Co mi powiedziała ? A jak myślicie. "Dobrze, że jesteś, obiad za chwilę." No i po co ja się tak denerwowałam i spieszyłam ? Co u kuzynów ? Jeszcze lepiej, nawet nie zdążyło im się jeszcze wrócić. Zjadłam obiad a teraz wyleguję się i odsypiam wczorajszą noc. To jest życie. Z nudów sięgnęłam po laptopa i zaczęłam przeglądać to co mnie w sieci ominęło. Strony plotkarskie, oh god. "Nowe piersi Kim Kardashian" , "Koncert Justina Bieber'a w Polsce" , "Co się dzieje z naszym Loczkiem ? " Okej, okej, okej to mnie zainteresowało, klikam a tak kto ? No jak to kto. Nerwy mnie nosiły, zaczęłam czytać.

_____________________________________________________________

Co się dzieje z naszym Loczkiem ?

 Ostatnimi czasy coś dziwnego dzieje się z członkiem boysbandu 'One Direction'. Dziewiętnastoletni chłopak wcześniej tryskający entuzjazmem o zjawiskowo pięknym uśmiechu, który często nam pokazywał. Dziś ? W żadnym stopniu nie przypomina bożyszcza nastolatek. Co się stało, że z Harrego uszło życie ? Tego jeszcze nie wiemy. Koledzy z zespołu milczą, wszystko objęte jest ścisłą tajemnicą. Miejmy nadzieję, że wszystko wyjdzie na prostą. Harry - jesteśmy z Tobą !

_____________________________________________________________

Cholera jasna co on z sobą zrobił ? No jak on wygląda, no jak ? Ale czy będę miała na tyle siły by się z nim skontaktować ? Cholera, prawie pieprzyłam się z jego kumplem a na to nie mam odwagi ? Super Abigail, jesteś geniuszem. Muszę to zrobić, choćby i dzisiaj ... Ale co ja mu powiem ? "Hej Harry, to ja Abby, tak..tal.. ta od Diane ?!" Zrobię to dla niego, zadzwonię. Wzięłam kilka głębszych wdechów, odszukałam jego numer, ahh dalej mam go na szybkim wybieraniu. #1 -> Harreh ♥. Kiedy usłyszałam dźwięk nawiązywanego połączenia serce niemiłosiernie łomotało mi w piersi. Cholera spanikowałam, odebrało mi mowę, kompletnie.

- Ymm .. halo ? - Odezwał się, emocje powróciły, ten głos, zachrypnięty i taki nisko. - Jest tam ktoś ?- Na­leży pa­miętać, iż sku­mulo­wane na­pięcie mu­si zna­leźć ujście. Jeżeli poz­wo­limy so­bie na po­siada­nie „za­woru bez­pie­czeństwa” i rozładu­jemy nasze emoc­je pop­rzez ich uzewnętrznienie, to ma­my wówczas do czy­nienia z tak zwaną stra­tegią ak­tywną, z os­trym stre­sem, ale krótkot­rwałym. Po­mimo, iż nasz orga­nizm w krótkim cza­sie zużyje swo­je zmo­bili­zowa­ne siły i za­pasy me­tabo­liczne, nie spo­wodu­je to ne­gatyw­nych skutków dla roz­wo­ju i zdro­wia człowieka. Jed­nak, jeżeli przyj­miemy stra­tegię pasywną, to sy­tuac­ja stre­sowa będzie przew­lekła i długot­rwała. Sku­mulo­wane na­pięcie znaj­dzie nasz najsłab­szy pun­kt. Siedzę w pokoju i co chwilę nerwowo spoglądam na ze­garek. Trzynasta trzydzieści dwie. Spóźnia się. Jak zwyk­le zresztą, aha .. tak rozmowa.

- Cześć. - Powiedziałam coś, co wydawało mi się kompletnie bez sensu, jednak w końcu wydusiłam coś z siebie. - Cześć Harry. - Odchrząknęłam, a po drugiej stronie telefonu głucha cisza.

- Kto mówi do cholery ? Nie kurwa, nie dam wam wywiadu, mówiłem to już sto razy ! - Wrzasnął do słuchawki a mnie to przeraziło. Czy będzie w stanie porozmawiać ?

- Harry - Westchnęłam zanosząc się płaczem - ... Abigail. Dzwonię, bo..

- Boże, Abbs to ty ? - Wydukał momentalnie zmieniając ton głosu. 

-Tttt-tak. - Wyjąkałam niepewnie. Miłość po­między dwoj­giem ludzi po­win­na być wyjątko­wa. Aby związek się roz­wi­jał… Aby trwał, aby się ut­rzy­mywał trze­ba włożyć w niego całe swo­je ser­ce. Trze­ba poświęcić się całym sobą. Kocha się nie tyl­ko za­lety, nie przy­myka się oka na wa­dy. Gdzieś czy­tałam, że kocha się za całok­ształt. To, kim się jest, ja­kim się jest, i jak się żyje. Ak­ceptu­je się oso­bowość, us­po­sobienie. Po pros­tu… „tak jak na ta­lerzu po­dano”. W życiu może być raz trud­niej, raz łat­wiej. Nieza­leżnie od te­go co los przyszy­kuje, oso­by, które podjęły de­cyzję wspólne­go życia zobowiązały się do po­kony­wania trud­ności wspólnie. Tym, którym życie poz­wo­liło po­kochać człowieka, ale nie poz­wo­liło z nim być jest o wiele trud­niej­sze. Nie mówię tu o nies­pełnionej miłości, lecz o odwza­jem­nionej, je­dynej. A przeszko­dami były życiowe sy­tuac­je, niektóre wyjęte jak­by z piep­rzo­nej komedii ro­man­tycznej. Mi­mo to uczu­cie, które między dwoj­giem tych ludzi pow­stało, co ważniej­sze – które się ut­rzy­mywało, które było pielęgno­wane ot­wierało drzwi do źródła szczęścia. To trzy­mało ich przy nadziei na lep­sze jut­ro. W ta­kim sta­nie można żyć nap­rawdę długo, bo… do przet­rwa­nia pot­rzeb­na była tyl­ko ta je­dyna oso­ba. Grunt roz­sy­puje się do­piero wte­dy, kiedy połówka z całości się roz­pa­da. Nie pop­rzez osłabienie uczu­cia, lecz z co­raz większej tęskno­ty za obecnością ukocha­nej/ego. Is­tnieją oso­by, które są w sta­nie poświęcić się dla dob­ra in­nych, są też ta­cy, którzy ta­kim spo­sobem postępują prze­ciw­ko włas­nych za­sad mo­ral­nych. Podjąć de­cyzję spośród kil­ku możli­wych dróg jest łat­wa. Trud­niej­sze jest do­piero zde­cydo­wanie, co poświęcić, aby ot­rzy­mać to, cze­go się prag­nie. Czy­li idzie za na­mi lis­ta kon­sekwen­cji, które w końco­wym wy­niku mogą wywołać pa­raliżujący strach, bądź bez­silność.

- Abigail, daj mi pięć minut. Proszę, tylko pięć minut. Daj mi się wytłumaczyć. Tak cię proszę. - Pociągnął nosem, czy Harry płacze ? Czuję się z tym cholernie źle. Wysłucham go.

- Dobrze Harry, mów. - Westchnęłam i oparłam się o poręcz łóżka."Bądź sobą, cho­ciażby in­ni nie byli" Co ja z sobą zrobiłam ? Do czego ja doprowadziłam ? Sama do cholery jasnej lepsza nie jestem, Boże .. jestem desperatką, pieprzoną desperatką. Czyżbym się tak zmieniła podczas pobytu w Bradford ? No dobra, może nie jesteśmy razem więc teoretycznie nikogo nie zdradziłam, ale dziwnie się z tym czuję.

- Abigail, wiem, że jest ci ciężko żyć z tą świadomością. Brzmi to obrzydliwie, Abbs ale to nie jest do końca tak jak ci się wydaje... - Mówił bardzo szybko, miałam kłopoty z wyłapaniem niektórych słów.

- Harry, spokojnie. To pięć minut to tak przenośnie. Chcę to w końcu zrozumieć. - Przerwałam mu.

- Zacznę od początku, nie przerywaj jeśli możesz. Będzie mi łatwiej. - Przytaknęłam. - Gala MTV Avards w Nowym Jorku, to wtedy poznałem Diane, zaczęło się na After Party. Strasznie się spiłem, ale ona mi w tym pomogła. Wlewała we mnie ile wlezie. Wiem Abbs, to nic nie tłumaczy. - Jęknął płaczliwie. Moja matka była aż tak podłą osobą ? - I faktycznie, wtedy to się stało ... żałuję cholernie, do dzisiaj mam cholernego moralniaka po tym. Abigail, nigdy bym tego nie zrobił. Przysięgam.

- Harry nie płacz, proszę cię. Zaraz przez ciebie też będę ryczeć. - Kiedy mówił, zaczęłam sobie wszystko uświadamiać. Ta wstrętna żmija to wszystko uknuła ! Nawet jak byliśmy razem nękała go telefonami. Boże co ja najlepszego zrobiłam ?! Dlaczego nie mogłam go wysłuchać wcześniej ? Dlaczego moja urażona duma przyćmiła rozsądek ? To wszystko to moja wina ...

~*~

Kochane Wy moje dziewczynki, mam do Was sprawę, a mianowicie, czy mogłybyście podarować lajka na MÓJ FANPEJDŻ ? *o* To znaczy, strona poświęcona mojemu koniowi ... ale mniejsza o to. Bardzo potrzebujemy lajków. Błagam, kto może proszę, to tak mało a dla mnie tak wiele.
Kto podaruje, proszę, niech napisze pod komentarzem, to czeka go nagroda <3

http://www.facebook.com/MyszkaSlitSzportJumpingPony 

~*~

Kochani, jeśli macie jakieś pytania do postaci tytułowej zapraszam na ASK'a Abigail 

 -> http://ask.fm/AbigailOfficial <-
 NOWY -> http://ask.fm/HarryOfficialxxo <- NOWY

Właśnie tam możecie zadać mi pytania a także wybiec ciekawym nosem w przyszłość.

Serdecznie proszę o komentarze.

Zapraszam na TT. @czekajkinga

Oraz Facebook'a . Kinga Karolina Czekaj

Piszcie śmiało, nie gryzę. A kto pyta nie błądzi i wie więcej !