# 41

Moi kuzynowie są wspaniali, za grosz się przy nich nie idzie nawet nudzić. To co się tu ze mną działo przez ostatni tydzień jest nie do pomyślenia. Nie wiem co zrobiły ze mną te dwa czuby, ale sama siebie nie poznaję. Jest bardzo wesoło, praktycznie każdą wolną chwilę spędzamy na świeżym powietrzu. Joe tak jak Devon mógłby całe dnie spędzać na skatepark'u. Zaczęłam chodzić tutaj do szkoły, jest zupełnie inaczej niż w Londynie. Nikt nie wytyka nikogo palcami, wszyscy są na równi niezależnie od statusu społecznego. Szkoła w której metal z osiedlowcem chodzą za pan brat. Jest bardzo fajnie, złapałam dobry kontakt z rówieśniczkami, oczywiście nikt nie dorówna mojej szalonej Valerie, ale Kendra  jest całkiem spoko. Zabawna i przebojowa z wyczuciem stylu. Nauczyciele ? No cóż, z pewnością nikt mnie nie tępi na lekcjach chemii. Tutaj nauczycielka w porównaniu do pani Frey potrafi nawiązać kontakt z uczniem i zainteresować materiałem. Nie mam problemów w nauce, na szczęście obowiązują mnie te same podręczniki co w Hillmont High. Chodzę do klasy z Phineas'em, który wkręcał wszystkich znajomych, że jestem jego nową dziewczyną, no cóż. Była nawet niezła zabawa podczas przerwy obiadowej jak musiałam się do niego kleić. Jednak wszystko się wydało bo zorientowali się, że łączy nas to samo nazwisko a na pomysł o wczesnym ślubie nikt już nie chciał uwierzyć.

- Abbs, zbieraj się. Idziemy na rowery, pośpiesz się. - Wyglądnęłam przez okno, na trawniku przed domem stali kuzyni w towarzystwie jeszcze jakiegoś chłopaka, którego widzę po raz  pierwszy na oczy. Wsunęłam telefon do kieszeni , przewiesiłam lustrzankę na ramieniu i wyleciałam jak szalona przelotem informując babcię, że wrócimy później. Poprawiłam w lustrze włosy i nie zwlekając zbliżyłam się do grupy.

- Cześć, jestem Abigail. - Uśmiechnęłam się w kierunku nieznajomego.

- Miło mi, jestem Tom. - Wyciągnął w moim kierunku dłoń, którą lekko uścisnęłam. - Chłopcy, nie wspominaliście mi, że wasza kuzynka jest taka śliczna. - Uśmiechnął się czarująco a ja w tym momencie ostałam onieśmielona. Nie przywykłam jeszcze do takich komplementów.

- Nooo chhhoodźcie. - Jęknął znużony Joe. - Łatwo im mówić, oni mają rowery a ja ? No jak od tygodnia przystało łażę za nimi na nogach. Pomknęli jak szaleni ulicą a ja sobie spokojnie szłam rozmyślając. Dużo się zmieniło w tym mój numer. Nie kontaktowałam się z żadnym z członków zespołu ani tym bardziej z Harrym. Jestem pewna, że uczucie jakim darzę zielonookiego nie zniknęło całkowicie i w głębi siebie czuję jak ciało domaga się jego dotyku. Uszy chcą słuchać jego głosu natomiast oczy pragną podziwiać. Nie opanowałam swoich zmysłów więc nie mam na to wpływu. Część mnie skrycie wzdycha do niego, ale to tylko część. Skoro mam zacząć nowe życie to muszę się tego oduczyć. Rozdział zamknięty. Bez matki, bez chłopaka. Nic mnie teraz nie interesuje, mogą nawet sobie być razem. Ich sprawa, ich życie. Niech każdy przeżyje je tak jak sam tego chce, nie jesteśmy pod czyjeś dyktando, tak właśnie uważam. Dostrzegłam po prawej stronie ulicy dość atrakcyjny park, korzystając z okazji, że mam przy sobie aparat zajęłam się fotografowaniem. To moja pasja, którą po części zaniedbałam. Fotografując odcinam się od świata, jestem tylko ja i obiektyw. Kocham fotografować, bo tyl­ko tak można zat­rzy­mać ten szyb­ko biegnący czas... Po skończe­niu fotografowania wys­tar­czy zaz­naczyć nieuda­ne zdjęcia i pat­rzeć, jak błys­ka­wicznie są one ka­sowa­ne. Szko­da, że z "nieuda­nymi wspom­nieniami" nie jest tak łatwo...    

- Piękne miejsce, co ? - Podskoczyłam jak szalona, podniosłam wzrok a za mną stała starsza pani. - Przepraszam, nie chciałam cię nastraszyć. Aż tak źle wyglądam ? - Kobieta roześmiała się.

- Nie, wszystko w porządku. - Uśmiechnęłam się i podniosłam z kolan. - Ma pani rację, pięknie tutaj. - Rozejrzałam się wokół siebie. Symetrycznie posadzone kolorowe klomby, asfaltowe alejki otoczone młodymi brzózkami a całość pokrywa jasnozielony, krótko ścięty trawnik. Magiczne miejsce, promienie słoneczne przedzierają się przez korony bujnych drzew przy kojącym szumie przepływającego strumyka. Wiem już gdzie będę przychodzić.

- Chyba wołają cię koledzy. - Starsza kobieta skinęła głową w kierunku trójki szalonych rowerzystów. Pomachałam jej i pobiegłam w stronę chłopaków.

- Boże, baliśmy się o ciebie, mogłaś się zgubić. - Panikował Finn. - Żyjesz ?

- Spokojnie. - Machnęłam ręką i uniosłam aparat. - Musiałam się na chwilę zresetować. A poza tym wątpicie w moją orientację w terenie ? - Pokiwałam brwiami i podeszłam do Joe. - Złaź, teraz jadę ja. - Starałam się zabrzmieć groźnie, jednak coś mi nie wyszło bo parsknęli śmiechem. Tak chce się ze mną bawić ? Okej, zapamiętam to sobie. 

- Nie ? To nie. - Warknęłam i użyłam swoich umiejętności aktorskich. Tupnęłam nogą i pokierowałam się w stronę domu.

- Abbs ! Abbs ! No dobra, masz.- Usłyszałam nawoływanie z tyłu pleców. Wyszczerzyłam się cwaniacko i na pięcie wykonałam obrót o sto osiemdziesiąt stopni. Podskakując wsiadłam na rower. Wręczyłam mu aparat i ruszyliśmy w stronę skate park'u. Zataczałam ogromne koła, no tak. Ja nie umiem jechać po prostej ! Zawsze albo się wywrócę, albo .. no właśnie. Zawsze się wywracam. Te kilka godzin spędzonych w towarzystwie chłopaków uważanych przeze mnie za kompletnych idiotów, pomogło mi zapomnieć na jakiś czas o wszystkim. Z uśmiechem spoglądałam na wszystkich po kolei. Byli roześmiani. Siedzieliśmy tak przez długi czas, który mijał i mijał. Od czasu do czasu pożyczałam rower i zjechałam kilka razy w te i we wte po rampie. Jednak i tak większość przeleżeliśmy na jednym z podestów. Dzień był słoneczny, niemiłosiernie grzało, coś dla mnie. Podwinęłam rękawy T-shirtu i odwróciłam się na brzuch.

- Ale zajebiście. - Wymruczałam, uwielbiam to uczucie jak skóra mi się nagrzewa. Podniosłam głowę i skierowałam wzrok na Phineas'a, który cały czas się z czegoś śmiał. - A tobie co ? - Ten tylko przyłożył sobie palec do ust i uciszył mnie. Spojrzałam odruchowo na pozostałą dwójkę. Joe zasnął, miał zamknięte oczy i odchyloną głowę do tyłu a Tom robił mu zdjęcia. Stłumiłam w sobie cichy śmiech i powróciłam do wylegiwania.

~*~

Minął tydzień odkąd Abigail wyjechała i nagle ślad po niej zaginął. Zmieniła numer i nikt nie ma z nią kontaktu. To znaczy ci co powinni mają z nią kontakt ... Tak bardzo tęsknię za tą blondynką. Byłem kilka razy pod jej domem, ale za każdym razem odpowiadano mi tym samym. "Wyjechała, daj jej zapomnieć i ty też zapomnij." Cholera, kiedy ja nie chcę zapomnieć ! - Kopnąłem nerwowo w stojący obok kosz na śmieci. Starsza kobieta zdzieliła mnie za to wzrokiem, ale zignorowałem to. Byłem teraz w drodze pod szkołę Abigail, może uda mi się coś wyciągnąć od Valerie. Był czwartek, dzisiaj jej klasa kończy lekcje o godzinie piętnastej. Stanąwszy oparłem się o pień drzewa. Usłyszałem dzwonek a po chwili mnóstwo osób zaczęło opuszczać budynek. Doszukiwałem się w tłumie wysokiej blondynki, jednak na tą chwilę nie mogłem jej namierzyć. Dopiero po chwili wybiegła ze szkoły. Potrząsnąwszy włosami ruszyłem w jej stronę. 

- Valerie !- Krzyknąłem. Obróciła się a kiedy mnie zobaczyła momentalnie zmierzyła mnie wzrokiem.

- I ty masz tu czelność jeszcze przychodzić ?! Po tym wszystkim co jej zrobiłeś, nie mogę sobie uświadomić, że kiedyś byłeś moim idolem Harry ! - Zaczęła histerycznie krzyczeć. 

 - Valerie zależy mi na niej. Proszę powiedz mi gdzie ona jest. - Jęknąłem płaczliwie., choćbym i miał prosić ją na kolanach to to zrobię. Odwróciła głowę lekko w moim kierunku i spojrzała w oczy. Miała poważną minę, jakby chciała mnie wzrokiem zabić. Kontynuowałem, bo udało mi się zwrócić jej uwagę. - Ty jako jedyna możesz mi pomóc. Nie mogę żyć z myślą, że nie ma jej przy mnie. Ja ją na prawdę kocham. Chciałbym wszystko naprawić. Chociaż ty mnie wysłuchaj. - Złożyłem dłonie jak do pacierza, nie kryła zdziwienia. 

- Harry. Ona chce zapomnieć. Ilekroć z nią rozmawiam nie wspomina nic o tobie. Ty ją kochasz, ale może ona chce iść dalej ? Nie pomyślałeś o tym Harry ? - Położyła dłoń na moim ramieniu, każde jej słowo raniło mnie jak sztylet.

- Ale.. ale. - Jąkałem się. W tym momencie dopadła mnie bezsilność. Zacisnąłem pięści. - Nie odpuszczę. - Warknąłem i poszedłem w swoją stronę. Ja ją odnajdę. Ogar­nia mnie tęskno­ta. Tęsknota za kimś, kto już ode mnie daw­no odszedł. 

~*~

Nie wiem jakim cudem ale chłopakom udało się wyciągnąć mnie do klubu. Dziadkowie byli nieco przeciwni takiemu wyjściu, ale za dłuższą namową i pomocą cioci Tayler jakoś nam udało się wymknąć. A zgadnijcie kto był gospodarzem ? Wcześniej poznany Tom. Nie szykowałam się specjalnie, sama nie wiem na co mam się nastawić. Tom mieszkał w okolicy więc po chwili byliśmy w samym środku imprezy. Zdecydowanie nie lubię takich miejsc. Wszędzie pełno alkoholu, woni dymu papierosowego, żeby tylko ... Znalazłam sobie jakiś kącik, głowa mi pękała. Było tak głośno. 

- Ej mała, co tak sama tu siedzisz. Chodź się baw. - Jakiś koleś dosiadł się do mnie, był pijany.

- Jakoś nie mam zamiaru. Dzięki. - Przewróciłam oczami.

- No weź wyluzuj. Napij się chociaż. - Podstawił mi pod nos szklankę z alkoholem, dobre mi halo... ja i alkohol ? Zignorowałam go i skierowałam się do wyjścia.

- Ej Abby, co ty robisz ? - Przytrzymał mnie za nadgarstek Joe.

- Wracam, nie mogę się tu odnaleźć. - Powiedziałam mu do ucha, musiałam wręcz krzyczeć, głośna muzyka wszystko uniemożliwiała. 

- Abbs ale wtedy nam się oberwie. Proszę, no weeź. - Jęknął. Chcąc nie chcąc nie chciałam, żeby mieli przeze mnie kłopoty więc postanowiłam jeszcze chwilę zostać. Kuzyni porwali mnie na parkiet. Można powiedzieć, że nawet rozerwałam się i zaczęłam się dobrze bawić. Musiałam się napić, wzięłam jakiś kubek i pochłonęłam całą zawartość. Po niej jakoś zabawa ułatwiła się, zrobiłam się bardziej otwarta. kto by powiedział, że Abigail sięgnie po procenty w takim wieku ? Zaczęłam wlewać w siebie ogromne ilości alkoholu, kolejka za kolejką.

Zwi­sałam bezwład­nie w ja­kimś ciem­nym po­mie­szcze­niu. Uno­siłam się w po­wiet­rzu, zu­pełnie nie czując włas­nej wa­gi. Nie widziałam nic, oprócz cien­kiej smu­gi światła, wpa­dającej przez małe okien­ko, a potem niknącej gdzieś wśród ogar­niającej mnie ni­cości. Spróbo­wałam po­dejść do ok­na, w nadziei, że może roz­poznam oko­licę, w której się znaj­duję, ale coś zda­wało się trzy­mać mnie w miej­scu. Nie mogłam wyjść po­za krąg o śred­ni­cy około czte­rech metrów, o czym prze­konałam się chodząc po je­go ob­wodzie i przez śro­dek. Naj­dziw­niej­sze było to, że nie ściany wyz­naczały je­go ko­niec. Po przys­to­sowa­niu się moich oczu do ciem­ności mogłam zo­baczyć ich za­rys zde­cydo­wanie da­lej. Znaj­do­wałam się w czymś w rodza­ju szkla­nej klat­ki. Ale dlacze­go nie do­tykałam ziemi?

~~~~

Uff a jednak wstawiam. 8D

Od tego rozdziału Abigail już nie będzie taką wzorową córeczką, coś się zmieni . 

Jednak muszę to jeszcze przemyśleć.

Komentujcie xx

~*~

Kochani, jeśli macie jakieś pytania do postaci tytułowej zapraszam na ASK'a Abigail 

 -> http://ask.fm/AbigailOfficial <-

Właśnie tam możecie zadać mi pytania a także wybiec ciekawym nosem w przyszłość.

Serdecznie proszę o komentarze.

Zapraszam na TT. @czekajkinga

Oraz Facebook'a . Kinga Karolina Czekaj

Piszcie śmiało, nie gryzę. A kto pyta nie błądzi i wie więcej !

Do następnego - Mrs.Styles xx